หมาป่าจอมโง่ไปโรงเรียน 笨狼上学

มีหมาป่าจอมโง่ตัวหนึ่ง อาศัยอยู่คนเดียวในป่าลึกมานานจนทนไม่ได้ ก็เลยตัดสินใจไปโรงเรียน ที่โรงเรียนมีเพื่อนๆเยอะมาก จะต้องสนุกแน่ๆเลย
หมาป่าจอมโง่เดินทางมาถึงโรงเรียน ก็เข้าไปนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ฟังคุณครูสอน
วิชาแรกที่เรียน คุณครูสอนให้รู้คำศัพท์ คุณครูใช้ชอล์คสีแดงเขียนตัวหนังสือบนกระดานว่า “แอ๊บเปิ้ล” แล้วก็บอกกับทุกคนว่า “นี่คือแอ๊บเปิ้ล”
“ไม่ใช่ แอ๊บเปิ้ลก็ต้องกลมๆ สิ สีแดงๆ หวานๆด้วย” เจ้าหมาป่าจอมโง่ลุกขึ้นคัดค้านเสียงดัง
“นั่นน่ะสิ น้องหมาป่าพูดถูก พวกเราล้วนเคยกินแอ๊บเปิ้ลกันมาแล้ว รู้แล้วว่าแอ๊บเปิ้ลมีรูปร่างเป็นอย่างไร” เพื่อนๆคนอื่นๆ ต่างแย่งกันออกความเห็น
“แอ๊บเปิ้ล สองคำนี้ ไม่ใช่ลูกแอ๊บเปิ้ลจริงๆหรอกนะจ๊ะ” คุณครูไม่ค่อยพอใจ
“แล้วทำไมแอ๊บเปิ้ลถึงไม่ใช่แอ๊บเปิ้ลจริงๆล่ะครับ” หมาป่าจอมโง่ร้องถามอีก
“นั่นน่ะสิ ไม่ใช่แอ๊บเปิ้ลจริงๆ แล้วพวกเราจะเรียนไปทำไมล่ะครับ” เพื่อนๆเริ่มพากันส่งเสียงด้วยความสงสัย
“พูดไปเด็กๆก็ยังไม่เข้าใจหรอกนะจ๊ะ พวกเราไม่เรียนคำศัพท์แล้ว เรามาฟังนิทานกันดีกว่านะ” คุณครูพูด
จากนั้น คุณครูก็เล่านิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดงให้ฟัง เด็กๆ ก็นั่งฟังกันเงียบกริบ ตั้งอกตั้งใจฟังนิทาน แต่อยู่ดีๆ เจ้าหมาป่าจอมโง่ก็ลุกขึ้นตะโกนเสียงแหลมว่า “ไม่ใช่ ช่างเป็นเรื่องเหลวไหลจริงๆ ฉันไม่เคยกินหนูน้อยหมวกแดงสักหน่อย”
“บางทีอาจจะเป็นพ่อนายก็ได้นะ” เพื่อนคนหนึ่งบอก
“พ่อฉันไม่มีวันทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด ฮึ่ม”
“หรือว่า บางทีอาจจะเป็นปู่นายก็ได้นะ”
“เป็นไปได้นะว่าจะเป็นปูของนาย”
เจ้าหมาป่าคิดไปคิดมา ก็นั่งเงียบไม่เอะอะโวยวายอะไรอีก เพราะมันไม่รู้จริงๆว่า ปู่กับทวดของมัน เคยทำเรื่องแย่ๆ อย่างเช่น กินหนูน้อยหมวกแดง แบบในนิทานนี้หรือเปล่า
เดิมทีคุณครูอยากจะบอกกับเด็กๆว่า นิทานไม่ได้เป็นเรื่องจริงไปทั้งหมด ก็กลัวว่าเจ้าหมาป่าจอมโง่จะไม่เข้าใจอีก คุณครูก็เลยบอกว่า “เอาล่ะเด็กๆ ตอนนี้เราไม่เล่านิทานกันแล้วนะ เราไปเรียนวิชาพละศึกษากันเถอะ”
เจ้าหมาป่าจอมโง่ก็ตามเด็กๆไปที่สนามหญ้า แล้วก็ต่อแถวยาวตามลู่วิ่ง คุณครูให้ทุกคนวิ่ง ใครวิ่งได้เร็ว คนนั้นก็เป็นนักเรียนวิชาพละศึกษาที่เก่งที่สุด
“ระวัง….ไป”
คุณครูเพิ่งจะออกคำสั่งเสร็จ เจ้าหมาป่าจอมโง่ก็วิ่งหน้าตั้งไปข้างหน้า รวดเร็วราวกับดอกธนู พอถึงทางโค้งก็ลืมเลี้ยว วิ่งเตลิดออกนอกลู่ ทะลุไปถึงทุ่งนา จนเข้าป่าไปเลย สุดท้ายมันก็วิ่งเข้าไปอยู่ในป่าเหมือนเดิม
有一只笨狼,独自在森林里呆得不耐烦了,就想去上学。学校里有那么多的小朋友,一定会很好玩。
笨狼来到学校,坐在小朋友们中间,听老师讲课。
第一节课,老师教大家学习词语。老师用红色的粉笔在黑板上写了”苹果”两个字,告诉大家说:”这是苹果。”
“不对,苹果是圆圆的、红红的、甜甜的。”笨狼第一个站起来反对说。
“是呀,笨狼说的没猎,我们都吃过苹果,知道它是什么样子。”其他的孩子齐声说。
“这是’苹果’两个字,又不是真正的苹果。”老师生气地说。
“为什么苹果不是真正的苹果?”笨狼又问。
“是呀,不是真正的苹果,我们学了又有什么用?”别的孩子又齐声说。
“跟你们说不清楚,我们不学词语了,还是讲故事吧!”老师说。
于是,老师给孩子们讲小红帽的故事,孩子们安安静静地听着,听得非常认真,但是忽然一个尖利的嗓子愤怒地抗议:”不对,这全是造谣,我根本就没有吃过小红帽。”
“也许是你爸爸干的。”一个小朋友说。
“我爸爸不会干这种事!”
“也许是你爷爷?”
“也可能是你太爷爷?”
笨狼想了想,不再吭声了,因为他确实不知道爷爷和太爷爷究竟干没干过像吃小红帽这一类的坏事。
老师本来想告诉笨狼,故事并不一定都是真的,又怕他不明白,老师就说:”好了,现在我们不讲故事了,我们去上体育课吧!”
笨狼和小朋友们来到大操场,在跑道上排好队伍。老师让大家跑步,谁跑得最快,谁就是体育最好的学生。
“预备,跑!”
老师的口令刚发出,笨狼就像箭一样朝前飞跑。他在跑道的拐弯处忘记了拐弯儿,因此,他笔直穿过大操场,越过田野,跑回大森林里去了。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ