ลูกปลาพ่นน้ำชื่อ เหวยเหว่ย เรียนวิธีพ่นน้ำกับแม่มานานแล้ว เพราะพยายามฝึกฝนด้วยความอดทน จนปัจจุบันกลายเป็นปลาพ่นน้ำที่เก่งที่สุดในท้องน้ำแห่งนี้
วันนี้เจ้าปลาน้อยแหวกว่ายไปมาตามกอหญ้าที่ขึ้นอยู่ในน้ำ ยิงแมลงที่เกาะอยู่ตามยอดหญ้า มียุงตัวหนึ่งร่อนลงมาเกาะที่ใบหญ้า ห่างจากตัวมันออกไปประมาณสามเมตร มันพ่นน้ำสุดแรงเสียงดัง “ปั้ง” ยุงตัวนั้นถูกยิงจนร่วงลงน้ำ เป็นอาหารอันโอชะของมัน กินยุงเสร็จ เจ้าปลาก็ว่ายวนไปมาสักครู่ กินแมลงไปอีกหลายตัว จนพุงกาง อิ่มแปล้
เจ้าปลาพ่นน้ำ ภาคภูมิใจในความสามารถของตัวเองมาก ตอนนี้รู้สึกว่า ไม่มีอะไรทำ อยากจะหาอะไรเล่นสนุก ๆ ขณะนั้นก็มีเป็ดตัวหนึ่งเดินต้วมเตี้ยมอยู่ริมฝั่ง เห็นดังนั้น เจ้าปลาพ่นน้ำก็เตรียมอมน้ำไว้ในปาก แล้วก็เล็งไปที่หางของเป็ด แล้วก็ยิงกระสุนน้ำไปที่เป็ดตัวนั้นเสียงดัง “ปั้ง” หางเป็ดตัวนั้นถูกกระสุนน้ำยิงเข้าอย่างจัง หันหลังกลับไปมองก็ได้แต่รู้สึกประหลาดใจ อะไรยิงหางฉันเหรอเนี่ย มองไปรอบๆตัว ไม่เห็นจะมีอะไร ก็ ต้วมเตี้ยม ๆ เดินต่อไป
“ปั้ง” กระสุนน้ำ ยิงมาอีกหนึ่งลูก ยิงโดนหัวอย่างแม่นยำ
“โอ้ย..เจ็บจังเลย ใครกันน่ะ” เป็ดเอามือลูบหัวด้วยความมึนงง พร้อมกับมองหารอบๆตัว
เจ้าปลาพ่นน้ำ กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ ค่อยๆผุดขึ้นมาเหนือน้ำ แล้วก็เล็งไปที่ปากของเป็ด
“ปั้ง” เป็ดโดนกระสุนน้ำยิงเข้าอีกครั้ง แต่คราวนี้ เป็ดรู้ตัวแล้วว่า ใครเป็นคนยิง ที่แท้ก็เป็นเจ้าปลาพ่นน้ำตัวแสบนี่เอง
ด้วยความโกรธ ก็กระโดดลงน้ำไปทันที แล้วไล่กวดเจ้าปลาพ่นน้ำไปติด ๆ ส่วนเจ้าปลาพ่นน้ำเห็นท่าไม่ดี ก็รีบมุดหนีลงไปในน้ำ เวลาเดียวกันนั้นเอง ก็มีปลาคาร์ปว่ายผ่านมา เจ้าเป็ดขี้โมโหไม่สนใจว่าใครเป็นใคร เอาหัวมุดลงไปในน้ำ คาบปลาขึ้นมาทีละตัว ๆ แม้ว่าปลาคาร์ปจะว่ายน้ำหนีไปได้เร็วเท่าไร แต่ก็ยังมีตัวที่โชคร้าย กลายเป็นอาหารของเป็ดขี้โมโหไปสี่ห้าตัว
แม่ของปลาคาร์ปรู้เรื่องเข้า ก็ร้องไห้เสียใจไปหาแม่ของเหวยเหว่ย แม่ของเหวยเหว่ยก็ขอโทษแม่ปลาคาร์ปด้วยความรู้สึกผิด แล้วก็กำชับเจ้าเหวยเหว่ยว่า “การพ่นน้ำของเรา มีไว้เพื่อการดำรงชีพ ไม่ใช่เพื่อความสนุกสนาน เข้าใจมั้ย ลูกจะใช้มันทำร้ายผู้อื่น สร้างความเดือดร้อนให้กับผู้อื่นไม่ได้เด็ดขาด” เหวยเหว่ยก็รู้สึกสำนึกผิดอย่างมากกับสิ่งที่ทำลงไป เหวยเหว่ยจดจำคำของแม่ และจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น
อยู่มาวันหนึ่ง เหวยเหว่ยออกนอกบ้านเพื่อหาอาหาร พอว่ายมาถึงริมฝั่งน้ำ เห็นแม่ปลาคาร์ปกำลังกินหนอนตัวยาวๆ งอ ๆ มันกำลังจะร้องทักแม่ปลาคาร์ป แต่ไม่ทันเสียแล้ว แม่ปลาคาร์ป ถูกเบ็ดเกี่ยวดึงขึ้นฝั่งไปเสียแล้ว
แม่ปลาคาร์ปดิ้นอยู่ไปมา เหวยเหว่ยผุดขึ้นจากน้ำก็เห็นว่า ที่แท้เป็นเจ้าแมวเฒ่านี่เอง กำลังโยงเบ็ดจะจับแม่ปลากินเข้าแล้ว
เหวยเหว่ยรีบยิงกระสุนน้ำไปที่เจ้าแมวตัวนั้นอย่างรวดเร็ว “ปั้ง” ยิงโดนลูกตาขวาของแมวเฒ่าตัวนั้น เจ้าแมวเฒ่ารีบเอามืออีกข้างที่ไม่ได้จับคันเบ็ดขยี้ตา แต่เบ็ดหลุดมือ แม่ปลาคาร์ปได้โอกาสกระโดดลงน้ำทันทีทันใด เหวยเหว่ยรีบพยุงแม่ปลาคาร์ป แล้วดึงเบ็ดออกเร็วไว
แม่ปลาคาร์ปรอดชีวิต ลูกๆปลาคาร์ปก็ว่ายมาอยู่รอบๆ ชมเชยกระสุนน้ำของเหวยเหว่ยว่าเป็นกระสุนวิเศษ ส่วนเจ้าเหวยเหว่ยก็รู้สึกเขินมาก จึงว่ายน้ำจากไป
“砰！”趴在草叶上的蚊子落水了。”砰！”又一只小飞虫落水了。咦？什么东西，砰砰的射得这么准？嗅，原来是射水鱼尾尾。
射水鱼尾尾跟妈妈练习射水弹弹已经很长时间了。由于他刻苦训练，已经是一名弹无虚发的水中射手。
这天，他穿行在水草下，射击着草叶上的昆虫。刚刚有一只大蚊子落在草叶上，离他足有三米远哩。
可他憋足劲，”砰！”的一声，就将蚊子射落在水中，成了他的一道小菜。他又游了一会儿，接连吃了不少昆虫，肚子鼓鼓的，已经很饱了。他为自己高超的射击技术得意，现在觉得没事可干，想寻找目标开开心。
正巧一只鸭子在岸边蹒跚行走。于是他暗暗地将一口水含到嘴里，运足气对准鸭子的尾巴”砰——”的一颗水弹弹射过去。鸭子的尾巴被重重地一击，回头看看，感到很奇怪：什么东西弹了我一下？看看周围什么也没有。于是他又继续一摇一摆地向前走。
“砰！”又一颗水弹弹射来，不偏不斜正射在他头上。
“哎哟，好痛，是谁干的？”鸭子捂着脑袋，四处寻找着。尾尾不由得一阵得意，将头探出水面，对准鸭子的嘴巴，”砰！”又是一下，鸭子脸上又重重地挨了一下。
可是鸭子这次看清楚了，是水中的一条鱼在攻击他。不由得心中一阵恼怒，他三步两步跳入水中，向射水鱼尾尾奔来。尾尾见势不妙，一头扎进深水游走了。这时正有一群小鲤鱼经过，恼怒的鸭子不管三七二十一，仲进头就一条一条地提起来。虽然小鲤鱼们逃得快，还是有四五条成了鸭子嘴里的零食儿。
小鲤鱼妈妈知道了，痛哭着找到尾尾的妈妈。尾尾的妈妈连连向鲤鱼妈妈道歉，并严肃地对尾尾说：”我们射水鱼的本领是为鱼类的生存谋取幸福的，如果你用它去欺侮别人，惹是生非，给别人带来灾祸，是绝对不允许的。”尾尾也深为自己的行为痛心，他决心牢记妈妈的话，改正错误。
一天，射水鱼尾尾外出寻食，游到湖边的时候，看到鲤鱼妈妈正在吞食一条弯曲的绿虫子。他刚要招呼鲤鱼妈妈，忽然鲤鱼妈妈被一条线绳拽出水面。鲤鱼妈妈在空中挣扎着，荡来荡去。尾尾探出水面一看，原来是一只老猫，正握着鱼竿准备抓鲤鱼妈妈哩。尾尾一惊，立即将一颗水弹弹射出去，”砰——”的一下打在老猫的右眼上，老猫忙用没抓鱼竿的前爪去揉。尾尾又”砰——”的一声，猫的左眼也中了水弹！老猫不得不用双爪去揉眼睛，鱼竿掉了，鲤鱼妈妈这才跌回水里。这时尾尾忙托起鲤鱼妈妈的身体，将鱼钩从她嘴里退出来。
鲤鱼妈妈得救了，小鲤鱼们围上来，夸赞尾尾射出的水弹是做好事的神弹弹。尾尾不好意思地游开了。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ