เรื่องของลูกอ๊อด 小蝌蚪

ในบ่อน้ำมีลูกอ๊อดเต็มไปหมด หางของมันดิ้นกระดุกระดิกไปมา ดูท่าทางทะมัดทะแมง พวกมันกำลังทำอะไรกันอยู่นะ พวกมันกำลังใช้หางเรียวๆของมันวาดรูป ทำการบ้านอย่างตั้งอกตั้งใจ
เขียนไปเขียนมา เขียนกลอนเรื่อยเปื่อยไปทีละบรรทัด ๆ วาดไปวาดมาจนไม่รู้ว่าในบ่อน้ำกลายเป็นรูปอะไร
แต่พู่กันของเจ้าลูกอ๊อดหดสั้นลงทุกวัน หดจนไม่เหลือเลยแม้แต่นิดเดียว
พวกปลาและปูเห็นเข้า ก็กระดิกหูหงึก ๆ “แย่แล้ว เจ้าพวกลูกอ๊อดนี่จะต้องไม่รักดีแน่ๆเลย ไม่งั้น ทำไมหางของพวกมันถึงหายไปได้ล่ะ”
“ใช่แล้ว ได้ข่าวมาว่า เจ้ากระต่ายขาวก็เป็นเพราะพูดโกหก หางเลยกุดลง เจ้าพวกลูกอ๊อดนี่ก็คงเหมือนกันนั่นแหละ”
ตอนแรก พวกลูกอ๊อดก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมหางของพวกมันถึงหายไป ก็พากันว่ายน้ำหาอยู่ในบ่อ แต่ต่อมาพวกมันก็หัวเราะร่า แม่เคยบอกเอาไว้ว่า “ลูกๆ เมื่อหางของพวกเจ้าหายไป ก็แปลว่าลูกโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็สามารถกระโดดขึ้นฝั่งไปเล่นกับเพื่อนๆได้แล้ว” คิดได้ดังนั้น พวกมันก็พากันกระโดดโลดเต้นขึ้นจากบ่อน้ำ แปลงกายเป็นกบน้อยน่ารัก กระโดดเล่นอย่างสนุกสนาน
池塘里有许许多多的小蝌蚪,小蝌蚪的尾巴一甩一甩的,真帅!小蝌蚪在干什么呢?它们正用细细的长尾巴当画笔,认认真真地写作业哪!
写呀写,写出了一行行没有格式的小诗;画呀画,画出了一池看不出谜底的画谜。
小蝌矫的画笔呀,一天比一天短,最后短得再也不能用了。
小鱼小虾发现了,嘀嘀咕咕地咬着耳朵:”哎呀,小蝌蚪一定是学坏了!要不,它的尾巴怎么没有了呢?”
“是呀,听说小白兔因为说瞎话,短了尾巴!小蝌矫一定干了什么坏事!”
起初,小蝌弹也以为自己的尾巴真的丢了,在池塘里找呀找。后来,它们扑哧一声笑了——妈妈不是说过:”孩子,掉了尾巴,你们就算长大了!就可以到岸上去找小朋友啦!”它们一蹦一跳地跃出了池塘,变成了一只只可爱的小青蛙。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ