“จริงเหรอ” คุณนายส้นสูงร้องถาม “ถ้าคุณเบื่อมาก พวกเรามาเต้นรำกันดีมั้ยคะ ” พูดจบก็ทำท่าอรชรอ้อนแอ้น โค้งเอวคอด เชิญคุณรองเท้าดำออกมาเต้นรำกัน
แสงจันทร์สาดส่องแสงนวลเข้ามาทางหน้าต่าง พรมแดงบนพื้นก็ดูราวกับเวทีที่ถูกแสงไฟส่อง คุณนายส้นสูงยืดตัวสง่างามเต้นบัลเล่ต์ รองเท้าฟองน้ำเคาะส้นกุกกักๆ เต้นระบำส้นเท้า คุณรองเท้าส้นเรียบก็เต้นระบำโยกเยก คุณรองเท้าหนังดำก็เต้นดีสโก้ นายรองเท้ากีฬาก็โลดแล่นลีลาเบรกด้านซ์สุดพลิ้ว
ผลั่วะ！ เสียงเจ้ารองเท้าผ้ามุดออกมาจากซอกใต้เตียง มีรอยฉีกขาดตามตัวน่ากลัวเชียวล่ะ ที่พื้นก็อ้าออก จนเต้นระบำไม่ได้ นั่งหน้าม่อยอยู่ข้างๆ
น้องเข็มและด้ายที่อยู่ในกล่องบนโต๊ะเห็นเข้าก็ตะโกนบอกว่า “คุณรองเท้าผ้า ไม่ต้องเสียใจไปหรอก มานี่สิ เดี๋ยวฉันช่วยเย็บให้”
พูดจบก็ลากเส้นด้ายยาวเส้นหนึ่งเอาหัวที่แหลมคมมุดเข้าไปในรองเท้าผ้า แล้วก็ชอนไชไปตามพื้นรองเท้า “โอ๊ยๆๆ” เสียงเข็มร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะหัวเข็มติดคาอยู่ที่พื้นรองเท้า แทงก็ไม่เข้า ดึงก็ไม่ออก เจ็บจนน้ำตาไหลพราก พี่สว่านจ๋า รีบมาช่วยกันเร็วสิ “เสียงน้องเข็มตะโกนร้องเสียงหลง ขอความช่วยเหลือ”
พี่สว่านกระโดดออกมาจากกล่องเข็ม “โอ้ น้องเข็มไม่ต้องกลัวนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยเจาะนำทางให้” ด้วยความช่วยเหลือของพี่สว่าน น้องเข็มก็ค่อยๆเย็บรองเท้าทีละน้อยๆ จนสำเร็จ “โอ้…ขอบคุณเจ้ามากเลย” คุณรองเท้าผ้าดีใจจนหน้าแดง ลุกขึ้นยืนได้ก็โค้งเชิญน้องเข็มกับพี่สว่านออกมาเต้นรำกัน
บนเวทีพรมแดง มีน้องเข็ม พี่สว่าน และรองเท้าแบบต่างๆพากันเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน
ทันใดนั้นเอง เจ้าของที่นอนอยู่บนเตียงก็พลิกตัว “โอ้ว…ฟ้าใกล้สว่างแล้ว” พวกรองเท้าพากันตกใจวิ่งกลับไปสู่ที่เดิมกันอย่างรวดเร็ว ไม่กล้าจะส่งเสียง มีเพียงคุณรองเท้าผ้าแดงที่ไม่ได้วิ่งกลับไปในซอกใต้เตียง
รุ่งเช้า คุณนายผู้หญิงตื่นขึ้นมาเห็นรองเท้าผ้าที่ขาดตั้งแต่วันแรกที่ซื้อมา คิดจะโยนทิ้งก็เสียดาย เห็นเจ้ารองเท้าผ้าแดงก็รู้สึกประหลาดใจ “เอ๊ะ รองเท้าแตะฉันทำไมไม่ขาดแล้วล่ะ”
คุณนายผู้หญิงคิดขึ้นมาได้ว่า เคยโยนรองเท้าคู่นี้ไว้ในซอกใต้เตียงแล้วนี่นา ก็ถึงกับอุทานด้วยความแปลกใจ “เอ๊ะ….ทำไมรองเท้าผ้าแดงฉันมาอยู่ตรงนี้ได้นะ”
น้องเข็ม พี่สว่าน และรองเท้าคู่อื่นๆ ก็อดหัวเราะไม่ได้ ก็แน่ล่ะสิ พวกรองเท้าก็พากันเอามืออุดปากกลั้นหัวเราะเอาไว้ ไม่เช่นนั้น คุณนายหญิงก็จะต้องพูดว่า “โอ้…พระเจ้า นี่ฉันหลุดเข้ามาอยู่ในเทพนิยายหรือเปล่านะ”
夜，真安静，房间里只有轻微的呼噜声。床前的大黑皮鞋叹了一口气说：”唉，真无聊！”
”是吗？”高跟鞋说，”如果你大无聊，我们就来跳舞吧！”说完，弯下细腰向大黑皮鞋做了一个”请”的姿势。
月光从窗口照进来，红地毯就像是被聚光灯照亮的大舞台。高跟鞋在跳芭蕾，泡沫拖鞋在跳踢踏舞，平跟鞋在扭秧歌，大黑皮鞋在跳迪斯科，旅游鞋迈着太空步，一飘一飘地跳开了霹雳舞……
”啪啪”，一双红绒拖鞋从床角落里钻出来。她身上有一条可怕的大口子-一鞋帮和鞋底儿裂开了，她没法儿跳舞，心里很难过。
桌子上针线盒里，一根看热闹的大针说话了：”红绒拖鞋，你别伤心，我来帮你缝好！”
他拖着一根结实的长线跳下来，一头扎进鞋帮里，又一头扎进鞋底，”哎哟哟！”硬鞋底儿把他的脑袋尖夹住了，进不去，退不出，疼得大针泪花儿直滚。”锥子哥，快救命呀！”大针忍不住高喊。
锥子急急跳出针线盒：”喔，大针，别害怕，我替你开路。”在锥子哥哥的帮助下，红绒拖鞋张着的大口子一点一点闭上了。”噢，谢谢，谢谢你们！”红绒拖鞋快乐得脸都红了！她优美地弯下腰请大针、锥子一起跳舞。
于是，红地毯上，红绒拖鞋、大针、锥子和各式各样的鞋子们都快乐地跳了起来。
突然，床上的人翻了一个身，喔，天快亮了！大家吓了一跳。他们踮起脚尖飞奔回原来住的地方，大气都不敢出一口。只有红绒拖鞋不肯回到床下的黑角落里。
早晨，女主人起床了，看见曾经买来只穿过一天就裂了、想扔又舍不得扔的红绒拖鞋，吃惊得大叫：”咦，我的拖鞋怎么变好啦？”
她突然记起红绒拖鞋是被扔在床角落里的，她又吃惊地大叫：”咦，我的红绒拖鞋怎么自己跑出来啦？”
大针、锥子和所有的鞋子都忍不住笑，当然啦，他们得拼命忍着不笑出声音来，要不然女主人听见了，一定会说：”天哪！我该不是生活在童话里吧？”
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ