คุณบ้านแสนสวยมีความสุขมาก เธอชอบทุกอย่างของที่นี่
วันนี้ คุณบ้านแสนสวยกำลังคุยอยู่กับรถยนต์คันสีแดงที่จอดอยู่ฝั่งตรงกันข้ามด้วยความสุข ทันใดนั้นมีห่านตัวหนึ่งบินมาเกาะที่หลังคา “ห่าน ห่าน ฉันสร้างรังเสร็จแล้ว สวยมากเลยล่ะ ” คุณห่านพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“รังคืออะไรเหรอ” คุณบ้านถาม
“เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย รังก็คือบ้านของฉันยังไงล่ะ บ้านของฉัน”
“ถ้าอย่างนั้น แล้วฉันล่ะจะอยู่ที่ไหนเหรอ บ้านของฉันล่ะอยู่ไหนเหรอ” คุณบ้านร้องถามด้วยความสงสัย
คุณห่านก็พูดด้วยความเห็นอกเห็นใจว่า “ห่าน ๆๆ บ้านจะพักอยู่ในบ้านไม่ได้หรอกนะ คุณไม่สามารถมีมีบ้านได้หรอก”
“ทำไมล่ะ” คุณบ้านแสนสวยผู้น่าสงสารถาม
“ก็เพราะว่าคุณเป็นบ้านน่ะสิ คุณเป็นได้เพียงบ้านของคนอื่น ฉันสงสารคุณจริงๆ” คุณห่านกระพือปีกผับๆ ตอบด้วยความเห็นใจ “ห่านๆ ๆ ลาก่อนนะ ฉันจะต้องกลับรังแล้วล่ะ”
คุณรถยนต์สีแดงก็บอกว่า “ปรื้นๆ ลาก่อนนะครับ ผมก็ต้องกลับบ้านผมแล้ว”
คุณบ้านแสนสวยก็ได้แต่คอตกด้วยความเสียใจ
“ฉันอยากจะมีบ้านสักหลัง บ้านฉันไม่ต้องกว้างขวางมากก็ได้ ลา ลัน ลา” เสียงเพลงจากวิทยุดังมาจากบ้านใครสักคน
ตอนนี้จิตใจของคุณบ้านแสนสวยยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม ดูสิ บ้านช่างมีความสำคัญมากจริงๆ แม้แต่เพลงก็ยังต้องการบ้าน
ก่อนหน้านี้ คุณบ้านแสนสวยไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน “ไม่ได้การล่ะ ฉันจะต้องหาตึกหลังหนึ่งเป็นบ้านให้กับตัวเอง หาบ้านของฉันเองให้ได้” ความคิดนี้ รบกวนจิตใจของคุณบ้านแสนสวยอยู่ทุกเวลานาที
ในเวลาดึกคืนหนึ่ง ผู้คนหลับหมดแล้ว คุณบ้านแสนสวยถอนตัวเองขึ้นจากดิน
คุณบ้านแสนสวยเดินไปตามถนน และพบกับตึกสูงแห่งหนึ่ง “อืม ตึกนี้ก็ไม่เลวนะ ทั้งสูงใหญ่ โอ่อ่า เหมาะที่จะเป็นบ้านให้ฉันเหลือเกิน” คุณบ้านแสนสวยหยุดอยู่ตรงนั้น ตะโกนถามด้วยความหวังว่า “คุณตึกสูงคะ สวัสดีค่ะ ขอให้คุณเป็นบ้านของฉันจะได้ไหมคะ”
ตึกสูงพูดว่า “ประตูของผมสร้างเอาไว้ให้คนเข้า เล็กและเตี้ยมาก คุณเข้าไม่ได้หรอกครับ”
คุณบ้านแสนสวยก็เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ จนออกนอกเมืองไป
ตึกในป่ามีไม่มากเท่ากับตึกในเมือง คุณบ้านแสนสวยเดินตามหาอยู่นานจนในที่สุดก็เดินมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แต่ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหมดหวัง เพราะหลังคาของบ้านในชนบทเล็กกว่าตัวเองเสียอีก
คุณบ้านแสนสวยเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนไปถึงภูเขาลูกหนึ่ง อ้อ ที่นี่มีอุโมงค์ เป็นอุโมงค์ที่มีขนาดใหญ่มาก “ฮ่า ๆๆ ในที่สุดฉันก็หาบ้านให้กับตัวเองได้เสียที” คุณบ้านเดินเข้าไปข้างในด้วยความดีใจ แต่ทันใดนั้นเอง กลับมีเสียงอันน่าสะพรึงกลัวดังออกมาจากข้างใน “โฮ่ง…ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ แกเข้ามาในบ้านนี้โดยไม่ขออนุญาตได้ยังไงกัน ช่างไม่รู้ประสาเลย”
“อ้อ…ที่แท้ก็เป็นบ้านของเสือนี่เอง”
คุณบ้านแสนสวยรีบหนีออกมาจากถ้ำแทบไม่ทัน
คุณบ้านแสนสวยตามหาบ้านทั้งคืน เดินจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปหมดทั้งตัว บ้านที่เหมาะกับตัวเองก็หาไม่เจอเลยสักหลัง
คุณบ้านแสนสวยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ “ฮือ ๆ ๆ ถ้าฉันเป็นคนก็ดีสินะ คนมีบ้านอยู่ ถ้าฉันเป็นนกก็ดีสินะ นกมีรังอยู่ ถ้าฉันเป็นผึ้งก็ดีสินะ ผึ้งก็มีรังอยู่ แต่ว่าฉันโชคร้ายจริงๆ บ้านอย่างฉัน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองเลย ฮือ ๆ ๆเป็นบ้านนี่มันช่างน่าสงสารจริงๆ”
“คุณบ้านแสนสวย คุณร้องไห้ทำไม” ผู้เฒ่าต้นไม้ถาม
“ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองสักหลังเลยค่ะ ฮือ ๆ ”
ผู้เฒ่าต้นไม้หัวเราะร่า แล้วบอกว่า “ใครว่าเธอไม่มีบ้านเป็นของตัวเองล่ะ ดูสิ ท้องฟ้ากว้างใหญ่เป็นหลังคาบ้าน ผืนดินเป็นห้องของเธอ ในบ้านของธอมีข้าวของเครื่องใช้ครบทุกอย่าง บนฟ้ามีพระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว บนผืนดินมีเมือง ภูเขา แม่น้ำ ป่าไม้ มีบ้านที่สมบูรณ์ขนาดนี้ เธอยังไม่มีความสุขอีกหรือไง”
คุณบ้านแสนสวยนิ่งไปชั่วครู่ แล้วก็คิดไตร่ตรองดู “ใช่สินะ ฉันมีบ้านเป็นโลกที่กว้างใหญ่ไพศาล” คุณบ้านแสนสวยดีใจมาก “เย้ ๆ ที่แท้ฉันก็มีบ้านเป็นของตัวเองเหมือนกัน บ้านของฉันช่างน่ารักเหลือเกิน”
คุณบ้านแสนสวยรีบเดินทางกลับเข้าไปในเมืองเหมือนเดิม จากนั้นเป็นต้นมา คุณบ้านแสนสวยก็อยู่ที่นั่นอย่างมีความสุข
有一幢房子骄傲地挺立在街道旁，她是那么美丽，来来往往的人总爱赞叹说：”哦，多么漂亮的房子呀！”东奔西跑的汽车经过这里也爱鸣一声喇叭说：”嘟——可爱的房子，你好啊！”
房子很快活，她喜欢这里的一切。
这天，她正同门口的一辆红汽车聊天聊得高兴，一只鸽子飞来停在屋顶上。”咕咕，我造了一个漂亮的窝。”鸽子骄傲地说。
“窝是什么？”房子间。
“傻瓜，窝就是我住的地方，就是我的家。”
“那么，我该住什么地方，哪儿是我的家？”房子问。
鸽子同情地说：”咕咕，房子是不能住房子的，你不会有家。”
“为什么？”可怜的房子瞪大眼睛问。
“就因为你是房子呀，你只能给别人做房子，我真为你感到难过。”鸽子外外翅膀说，”咕咕，咕咕，再见，我得回窝里去了。”
红汽车也说：”嘀——嘀——再见，我得回我的车房去了。”
房子闷闷不乐地垂着头。
“我想有个家，一个不需要太宽敞的地方……”一阵歌声，不知从谁家的录音机里飘出。
房子的心情糟透了，瞧，家是多么重要啊，连歌声也要找个家呢！
在此之前，房子从来都没有想过这个问题。”不行，我一定得为自己找一幢房子，找一个属于自己的家。”房子的这个念头，搅得她一刻也不得安宁。
趁着半夜人们都睡着了，她把自己的身体从地上拔起来。
房子走上大街，她看见一幢很高的楼房。”唔，这幢楼房不错，又高又大，做我的房子正合适。”房子站住了，她满怀希望地叫道：”高楼，你好，请你当我的房子好吗？”
高楼说：”我的门是专门为人修的，这么小，这么矮，你进不来呀！”
房子走呀，走出城。
野外的房子比城市少多了。房子好不容易找到一个村庄，天哪，她倒抽了一口气，这儿的房子个头还不如自己大呢！
她走呀，走呀，走到大山里面。嗬，这儿有一个大山洞，洞口好大好大，”哈哈，这下我找到自己的房子了！”房子高高兴兴往里走，突然，一个可怕的声音吼道：”哇呀呀，出去，出去，怎么能随随便便住到我家里来呢？真不像话！”
天哪，原来这是老虎的家！
房子赶快退出山洞。
房子找了一晚上，走得又累又疲倦，一个适合自己住的地方也寻不到。
房子非常伤心：”呜呜呜，我要是人就好了，人有房子住；我要是鸟就好了，鸟有自己的窝；我要是蜜蜂，也有一间小小的蜂房呀。可是，我是倒霉的房子，永远都没有自己的家，呜呜，当房子可怜呀……”
“房子呀，你哭什么？”一棵苍老的大树问道。
“我没有家，没有一座属于自己住的房子。”
大树哈哈笑着说：”谁说你没有家，没有房子呀？瞧，整个天空是你的屋顶，整个大地是你的房间。在你的家里，什么东西都应有尽有，上有太阳月亮星星，下有城市山水森林，拥有这样的家，难道还不能使你快乐吗？”
房子怔住了，她瞪大眼睛仔细想：”是的，我有世界上最大最大的房子！”她高兴了，”天哪，原来我的房子比所有的房子都可爱呀”
房子急急忙忙返回了城市。从此以后，她又成了一幢快快乐乐的房子。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ