มีอยู่วันหนึ่ง คุณย่าชาวต่างชาติคนหนึ่งมาเที่ยวที่ประเทศแห่งนี้ คุณย่าเอาแมวเหมียวน่ารักตัวหนึ่งมามอบเป็นของขวัญให้กับพระราชา พระราชาก็มอบแมวเหมียวให้กับพระธิดา เจ้าหญิงน่าน่า
เจ้าหญิงน่าน่าชอบแมวตัวนี้มากเหลือเกิน แม้ว่าจะมีใครเอาพระอาทิตย์กับพระจันทร์มารวมเข้าด้วยกัน แล้วเอามาแลกกับแมวตัวนี้ เจ้าหญิงน่าน่าก็ไม่มีทางยอมเป็นแน่ แต่ว่า มีอยู่คืนหนึ่ง แมวเหมียวไม่รู้หายไปไหน เจ้าหญิงน่าน่าเสียใจเป็นอย่างมาก ร้องไห้สะอึกสะอื้นทำให้คนในวังตกใจกันหมด
พระราชาก็ร้อนใจมาก สั่งให้ทหารออกไปติดประกาศ “หาแมว” ทั่วทุกซอกทุกมุม บนประกาศเขียนว่า “น้องเหมียวของเจ้าหญิงน่าน่าหายไป ใครเก็บได้ให้รีบเอามาคืน มีรางวัลเป็นทองคำหนึ่งหมื่นตำลึง โปรดจำให้ดี จุดเด่นของแมวเหมียวคือ อายุน้อยๆ แต่หนวดไม่น้อยเลย”
เช้าวันต่อมา ทหารองครักษ์ก็รายงานว่ามีคนเอาแมวเหมียวมาคืน พระราชาพอพระทัยมาก รีบวิ่งออกมาดูรองเท้าก็ไม่ทันได้สวม แต่พอเห็นก็ต้องตกใจ เพราะสัตว์ที่เอามาคืน คือสัตว์ที่อายุน้อยๆ แต่หนวดยาวๆ ไม่ใช่แมว “แกะ” นั่นเอง
ไม่ได้การแล้ว ป้ายประกาศหาแมวแผ่นที่แล้วเขียนจุดเด่นของแมวไม่ชัดเจน พระราชาจึงมีบัญชาให้ทหารรีบเอาประกาศใบที่สองไปติด ครั้งนี้ในประกาศเขียนว่า “โปรดจำให้ดี จุดเด่นของแมวก็คือ ตาโต ปีนต้นไม้เก่ง แล้วยังรู้จักจับหนูด้วย”
หลังจากติดประกาศไปได้ไม่นาน ก็มีคนจูงแมวมารับรางวัลอีกแล้ว แต่พอพระราชาเห็นก็บอกว่า “ผิดอีกแล้ว ไอ้ตัวนี้ก็ตาโต ปีนต้นไม้ได้ จับหนูเป็น แต่ตัวนี้มันเป็นนกฮูกต่างหากล่ะ”
ไม่ได้การแล้ว ประกาศใบที่สองก็ยังบอกจุดเด่นของแมวไม่ชัดเจนอีก พระราชาออกคำสั่งให้ติดประกาศแผ่นที่สาม บนประกาศวาดรูปแมวลงไป แล้วเขียนว่า “เห็นแล้วหรือยัง นี่แหละคือแมวเหมียว”
ไม่นาน ก็มีคนมาขอรับรางวัล พวกเขาพากันแบกกรงขนาดใหญ่มากรงหนึ่ง ข้างในกรงมีรูปตามประกาศ และสัตว์ที่เหมือนกับในรูปผิดเพี้ยน แต่ว่าตัวใหญ่กว่ามาก บนหน้าผากยังมีตัวหนังสือ 王 เขียนอยู่ด้วย เฮ้อ ผิดอีกแล้ว นี่ไม่ใช่แมว นี่เป็นเสือ
เจ้าหญิงน่าน่าหาแมวที่รักไม่เจอ เสวยอะไรไม่ได้ ตาทั้งสองข้างทั้งบวมทั้งแดงเพราะร้องไห้เสียใจ กำลังนั่งเศร้าสร้อยอยู่หน้ากระจก และแล้วก็ได้ยินเสียงประหลาดดังมาทางหน้าต่าง “เมี้ยว….ว้าวแมวเหมียวโผล่มาทางหน้าต่าง เจ้าหญิงน่าน่ารีบตรงไปที่หน้าต่าง อุ้มแมวขึ้นมา แล้วก็จูบซ้ายทีขวาทีด้วยความคิดถึง
พระราชามองดูอยู่ข้างๆ เคาะหัวตัวเอง พูดกับตัวเองว่า “ทำไมฉันถึงคิดไม่ออกนะ เสียงร้อง เมี้ยว เมี้ยว นี่ต่างหากล่ะที่เป็นจุดเด่นของแมวเหมียว”
这个故事发生在一个没有猫的国家里。
有一天，一位外国老太太到这个国家来旅游，她给国王带来一只可爱的小猫。国王把小猫送给了自己的女儿娜娜公主。
娜娜公主别提多么喜欢这只小猫了，反正你就是用太阳和月亮加在一块儿换她的小猫，她也肯定不乐意。可是，有一天晚上，小猫突然不见了。娜娜公主特别伤心，呜呜的哭声惊动了整个王宫。
国王非常着急，派人连夜上街贴《寻猫布告》。布告是这样写的：娜娜公主的小猫丢了，有谁捡到赶紧送来，奖黄金一万两。记住，小猫的特点是：别看年纪小，胡子可不少。
第二天一早，卫兵报告说，有人带小猫来领奖来了。国王高兴极了，连拖鞋都来不及穿就跑出了王宫。可是一看就傻了眼，原来，面前这只”别看年纪小，胡子可不少的动物不是小猫，而是一只小山羊。
不行：第一张《寻猫布告》没把猫的特点说清楚。国王下令，马上去贴第二张《寻猫布告》。这回，布告上写着：”记住，小猫的特点是’大眼睛，会上树，还会捉老鼠’！”
布告刚贴出不一会儿，又有人带着小猫来领奖。国王一看，又错了！这个”大眼睛，会上树，还会捉老鼠的，原来是只猫头鹰。
不行！第二张《寻猫布告》还没把猫的特点说唐楚。国王又下令，贴第三张！第三张布告是一幅画。上面写着：”瞧见了吗一-这就是猫！”
很快，又有人来领奖了，他们抬来一个大铁笼子，里面关着的那只动物和画上的猫一模一样，只是个头儿要大几十倍，脑门上还有一个”王”字。唉，又错了。这不是猫，是虎大王。
娜娜公主找不到心爱的猫，饭也吃不下，两眼哭得又红又肿，正坐在镜子前发呆呢！忽然，窗外传来一个奇怪的声音——”喵！”啊，小猫出现在窗台上，娜娜公主扑过去，紧紧地搂住小猫，快活地亲呀，亲呀……
国王在一旁拍着脑瓜，自言自语地说：”我怎么就没有想到呢？’喵喵’叫才是猫的特点呀！
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ