เวลาเช้าตรู่ นกนางนวลทั้งหลายจะกระพือปีกบินร่อนอยู่บนผืนน้ำทะเล
นี่ก็เป็นเพราะว่า ท้องทะเล เป็นกระจกของนกนางนวลนั่นเอง ทุกๆวัน นกนางนวลจะต้องบินมาเล่นน้ำและแต่งตัวที่นี่เป็นประจำ
นกนางนวลมองดูกระจกผืนนี้ ส่องแล้วส่องอีก บิดตัวดูซ้ายทีขวาที ไซ้ขนอรชรอ้อนแอ้น มันคิดว่า ในโบกนี้ไม่มีใครสวยงามเท่ามันอีกแล้ว
ในขณะที่นกนางนวลกำลังภาคภูมิใจอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงพูดที่ฟังแล้วไม่เข้าหูดังมาจากฝั่ง “หลงตัวเอง หลงตัวเอง” หันไปดูก็เห็นนกนางแอ่นกำลังทำรังอยู่นินทาเสียงแจ้ว “งานการไม่ทำ ไม่มีใครชอบแกหรอก”
“เชอะ พวกแกอิจฉาฉันล่ะสิ ” นกนางนวลไม่สนใจ หันไปบิดซ้ายบิดขวาส่องกระจกเหมือนเดิม
ถึงเวลากลางวัน นกนางนวลก็บินไปเกาะบนโขดหิน เพื่อหาปลาหากุ้งที่ตากเอาไว้ ทันใดนั้นนกนางแอ่นรีบวิ่งเข้ามาใกล้ “จอมขี้เกียจ ไม่ให้กิน นี่เป็นปลาและกุ้งที่เราหามานะ”
นกนางนวลนั่งร้องไห้อยู่บนโขดหิน เสียอกเสียใจเป็นอย่างมาก นกนางนวลที่อยู่ในกระจกไม่ได้สวยงามเลยแม้แต่น้อย
คุณแม่มหาสมุทรพูดกับนกนางนวลว่า “การทำงานเป็นคุณธรรมอันสูงส่ง แล้วทำไมลูกไม่ทำงานเหมือนคนอื่นๆเขาล่ะ”
นกนางนวลพยักหน้ารับคำสอน
ต่อมา คนงานแห่งท้องทะเลแห่งนี้ก็มีจำนวนเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัว นั่นก็คือนกนางนวลแสนสวยนั่นเอง
小海鸥十分漂亮，她特别爱美。
早晨，小海鸥拍打着翅膀飞到大海上。
大海是小海鸥的镜子，她每天都到这儿来梳洗打扮。
小海鸥对着这面镜子瞧啊，照啊，她一会儿扭动身躯，一会儿梳理羽毛，自以为是天底下最美的姑娘。
正在小海鸥十分得意的时候，几句刺耳的话从海岸的岩石那边儿飞过来：”臭美：臭美：”造燕窝的小雨燕七嘴八舌地议论，”不劳动，没人喜欢你！”
“哼，你们嫉妒我！”小海鸥不服地扭过身子，继续照镜子。
中午，小海鸥飞到海礁上，啄食岸边晾晒的鱼虾。突然，海燕跑过来说：”懒家伙，不许吃，那是我们捕的鱼虾！”
小海鸥坐在岸边的礁石上哭了，哭得好伤心哟！镜子里的她一点儿也不美。
大海妈妈对她说：”劳动，是最高尚的美德，你为什么不和他们一起劳动呢？” 小海鸥点了点头。
后来，海鸟劳动者的队伍里又多了一只美丽的海鸟，她就是小海鸥。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ