“ไม่ได้หรอกลูก ถ้าลูกอยู่ไกลการดูแลของแม่ อยู่ไกลการคุ้มครองของคุณอาคุณน้า หนูก็จะเจริญเติบโตได้ไม่ดีนะจ๊ะ ยังไงก็อยู่ข้างๆแม่นี่แหละดีแล้วลูก” ลูกหงซานเถียงสู้แม่ไม่ได้ ก็ทำได้เพียงปักรากลงโคลนเลนที่ใต้ฝ่าเท้าของแม่นั่นเอง แต่พี่น้องคนอื่นๆ ลอยไปกับลุงลมไปตกดินงอก รากอยู่ ณ ที่ห่างไกล
เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง ลูกหงซานลูกนี้ก็แทงหน่องอกขึ้นมาจากพื้นดิน เห็นแม่ที่ลำต้นสูงใหญ่ เห็นลุงป้าน้าอาที่มีกิ่งก้านใหญ่โต ก็รู้สึกปลอดภัย ไม่ว่าจะลมแรงกระหน่ำพัดเท่าใด มีคุณลุงคุณอาเป็นเกราะกำบัง เจ้าหงซานน้อยก็ปลอดภัยไร้อันตรายใดๆ ถึงคราฝนกระหน่ำ แม่ก็คอยเป็นร่มคันใหญ่กางปกป้องอยู่ตลอดเวลา ต้นหงซานน้อยก็เหมือนกับอยู่ในห้องนอนอันอบอุ่น เจ้าหงซานน้อยคิดในใจว่า ดีนะเนี่ยที่ฉันไม่ได้ลอยไปกับลุงลมไปเกิดที่อื่น ไม่งั้นฉันจะหลบฟ้าหลบฝนยังไงล่ะเนี่ย
แต่ทว่า เวลาที่เจ้าหงซานน้อยจะดูดอาหารจากในดิน สารอาหารทั้งหลายก็ถูกลุงป้าน้าอาดูดเอาไปจนหมดซะก่อน พอถึงคราจะรับลมรับฝนก็ถูกร่างกายของแม่บดบังมิด เป็นเช่นนี้ปีแล้วปีเล่า ตัวของเจ้าหงซานน้อยก็ยังคงเล็กอยู่อย่างนั้น กลายเป็นเด็กแคระที่เลี้ยงไม่โตเสียที เมื่อได้ยินลุงลมพูดว่า พี่ๆของแกที่ลอยไปฝังรากลงที่ไกลๆ ตอนนี้โตจนสูงเสียดฟ้าแล้ว เจ้าหงซานน้อยก็ได้แต่บ่นรำพึงรำพันว่า “วันๆนอนอยู่ในอ้อมกอดแม่ เลี้ยงยังไงก็ไม่โตหรอก”
一棵红杉树的种子对妈妈说：”妈妈，我已经成熟了，让风伯伯带我到远方去扎根吧。”
“不，孩子，你离开妈妈的照顾，离开周围叔叔伯伯们的保护，是长不好的，还是留在我身边吧。”这颗红杉树种子拗不过妈妈，只好扎进妈妈脚下的泥土里。这颗种子的兄弟姐妹都随风伯伯到远处的开阔地扎根落土了。
春天到了，这颗种子从泥土里钻出来，看看妈妈高大的身躯，再看周围叔叔伯伯们巨大的枝干，油然而生一种安全感。大风刮来，呼呼作响，有叔叔伯伯们的包围，他小红杉树安然无恙；暴雨如注，有妈妈做伞，小红杉树如在温室。小红杉树心想，幸亏我没随风伯伯到远处去落土，不然我该怎样抵挡风雨啊：
可是，当小红杉树要吸吮土壤中养分的时候，营养已被叔叔伯伯们吸走；他要迎接阳光雨露，却被妈妈的高大身躯遮住。这样，一年又一年地过去了，小红杉树还是那么小，他成了病弱极小长不大的小不点啦。当他听风伯伯说，那些在远方扎根的兄弟姐妹，都长成参天大树的时候，便深有感触地说：”整天躺在妈妈的怀里，是长不大的。”
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ