รุ่งเช้า กระต่ายขาวตัวหนึ่งกระโดดโลดเต้นมาถึงที่ร้าน พอกระต่ายลูกน้องขนเทาเห็นเข้าก็ถึงกับตกตะลึง เมื่อตะกี้เถ้าแก่กระต่ายขาวเพิ่งจะเข้าไป ทำไมถึงมีเถ้าแก่กระต่ายขาวมาอีกตัวล่ะเนี่ย
พอเถ้าแก่กระต่ายขาวที่อยู่ในร้านเดินออกมาดู ก็อุทานด้วยความตกใจ “เจ้าคือ…..”
กระต่ายขาวที่อยู่ข้างนอกก็ตะโกนร้องเหมือนกัน “ฉันเป็นเถ้าแก่ร้านนี้ แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร”
“ก็เห็นกันอยู่ว่าฉันเป็นเถ้าแก่ แกนั่นแหละเป็นใคร ”
กระต่ายขาวทั้งสองตัวก็เถียงกันยกใหญ่ พวกกระต่ายเทาลูกน้องก็พากันเดินมาดู
ดูซ้ายที ดูขวาที แยกไม่ออกเลยจริงๆว่าตัวไหนเป็นเถ้าแก่
ผู้พิพากษาหมีใหญ่เดินมาถึง ก็เลยเอาหญ้ามัดหนึ่งวางไว้หน้ากระต่ายทั้งสอง พวกมันก็รีบกินหญ้าจนหมด ผู้พิพากษาหมีใหญ่ก็เอาเนื้อวางไว้ที่หน้าพวกมันทั้งสองอีก คราวนี้กระต่ายทั้งสองขมวดคิ้วบอกว่า “ไม่เอา ไม่กิน” ผู้พิพากษาหมีใหญ่ก็เดินดูกระต่ายทั้งสอง ดูแล้วดูอีก ก็เกาหัว ทำไมถึงแยกไม่ออกเลยล่ะ ว่าตัวไหนตัวจริง ตัวไหนตัวปลอม แล้วจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย
พอแม่กระต่ายมาถึง กระต่ายขาวทั้งสองก็วิ่งไปเรียกแม่ แล้วก็ยื้อแย่งกันบอกแม่ว่า หนูเป็นลูกแม่นะ หนูเป็นลูกแม่จริงๆ
แม่กระต่ายก็ดูตัวหนึ่ง แล้วก็ดูอีกตัวหนึ่ง ก็ส่ายหัว เอ๊ะ！ แปลกจัง อ้อ！ลูกกระต่ายน้อยของฉันมีรอยแผลเป็นที่หางด้วยล่ะ
พอไปตรวจดูอย่างละเอียดอีกที กระต่ายทั้งสองก็มีรอยแผลเป็นเหมือนกันทั้งคู่ แย่ล่ะคราวนี้ แม่กระต่ายคิดไปคิดมา โอ้ย！ ทันใดนั้นแม่กระต่ายก็เอามือกุมท้อง โอ๊ยๆ ๆ ปวดท้องจังเลย โอ้ย ๆ
แม่กระต่ายปวดท้องจนตัวงอ
“แม่จ๋า แม่เป็นอะไรเหรอ กระต่ายขาวตัวจริงน้ำตาไหลพรากประคองแม่ขึ้นมา แล้วก็เรียกให้คนช่วย รีบเรียกรถพยาบาลเร็วเข้า เร็วๆเข้า ”
กระต่ายขาวตัวปลอม ปากก็ร้องเรียก แม่จ๋า แม่จ๋า แต่เสียงร้องก็ไม่ได้ตกอกตกใจอะไร
ทันใดนั้น แม่กระต่ายก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็กอดลูกระต่ายตัวจริงเอาไว้ บอกว่า “ฉันแยกออกแล้ว เจ้านี่แหละที่เป็นลูกของแม่ เป็นลูกกระต่ายขาวของแม่จริงๆ”
ลูกกระต่ายตัวจริงก็หัวเราะออกมา ในที่สุด แม่ก็ดูออกแล้วว่าหนูเป็นลูกของแม่ตัวจริง
กระต่ายขาวตัวปลอมพอเห็นว่าแม่กระต่ายดีขึ้นเหมือนไม่ได้เป็นอะไร ก็ถึงกับตกตะลึง จึงรู้ว่าตัวเองโดนหลอก ก็เลยส่ายหัว แปลงกลับร่างเดิมเป็นสุนัขจิ้งจอกเดินหนีไป
ผู้พิพากษาหมีใหญ่ก็หัวเราะขึ้นมา “แม่กระต่าย เจ้านี่ฉลาดเหลือเกินนะ”
แม่กระต่ายหัวเราะชอบใจ ลูกกระต่ายขาวก็หัวเราะอย่างมีความสุข
小白兔当了萝卜店的经理。小狐狸很羡慕：”哼，我要变成小白兔！”于是， 他念起咒语：”一二三四五六，狐狸变成小白兔。”嘿！小狐狸变成了一只小白兔了。
早晨，一只小白兔一蹦一跳来到萝卜店。店里的小灰兔一见，惊叫起来：”咦？小白兔经理刚进去，怎么又来了一个小白兔经理呢？”
里面的小白兔走出来一瞧，大叫：”你是……”
外面的小白兔也大叫：”我是这里的经理，你是谁？”
“明明我是经理，你是谁？”
两只小白兔吵起来。小灰兔们左看看右看看，全愣住了，实在分不出谁是真的小白兔经理。
熊法宫来了，先在他俩面前放两捆青草，两只小白兔很快吃完了青草。熊法官又在他们面前放了两块肉，两只小白兔都皱着眉头：”不吃不吃！”熊法宫看看这个，又看看那个，怎么也看不出真假，急得直搔头：这可怎么办？
兔妈妈来了，两只小白兔一齐叫：”妈妈，我是你的孩子。”
兔妈妈看看这个，又看看那个，摇摇头：”咦，真怪！唔，我的孩子尾巴上有个伤疤。”
可仔细一看，两只小白兔尾巴上都有伤疤。这可怪了！兔妈妈想了想，忽然捂着肚子叫起来：”哎哟，哎哟，我的肚子疼！哎哟，哎哟！”兔妈妈疼得弯下了腰。
“妈妈，你怎么啦？”一只小白兔眼泪都流出来了，扑上来扶着兔妈妈，一边大叫：”快，快去叫救护车，快！快！”
另一只小白兔虽然也在叫”妈妈妈妈”，声音却一点不急。
兔妈妈猛然站起来，一把抱住扑上来的小白兔，说：”我分出来了，你才是我的孩子——真正的小白兔！”
小白兔笑了：”妈妈，你到底认出自己的孩子了！”
另一只小白兔见兔妈妈忽然好了，愣了一愣，才明白自己上了当。只好摇身一变，变成狐狸溜走了。
熊法官笑了：”兔妈妈，你真聪明！”
兔妈妈笑了，小白兔也笑了。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ