อยู่มาวันหนึ่ง พระราชาเชิญให้ช่างตัดผมเข้ามาในวัง เพราะว่าผมของพระราชายาวมากแล้ว จำเป็นจะต้องให้ช่างตัดผมซะหน่อย แต่พระราชาก็กลัวว่าช่างตัดผมผู้นี้จะแพร่งพรายความลับออกไป หลังจากตัดผมเสร็จ พระราชาจึงออกคำสั่งให้ทหารเอาผ้าอุดปากช่างตัดผม แล้วเอาไปฆ่าทิ้งที่ป่านอกเมือง
ที่ป่านอกเมืองมีกล้าต้นถั่วที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงนักงอกอยู่ ตอนที่ช่างตัดผมถูกฆ่าตาย หูเล็กๆของต้นถั่วแอบฟังอยู่ใกล้ ๆ เลือดสดๆกระเด็นลงบนเกสรดอกถั่วนั้น
เลือดของช่างตัดผมรู้ความลับว่าพระราชามีหูเป็นลา แต่เลือดก็ไม่พูดอะไร ได้แต่เก็บงำความลับเอาไว้ในเกสรดอกถั่วนั่นเอง
ต่อมาไม่นาน ฝักถั่วสีเขียวๆก็งอกออกมาจากเกสร ในฝักถั่วมีเมล็ดถั่วสามเมล็ด เมล็ดถั่วทั้งสามนี้แปลงกายมาจากเลือดของช่างตัดผมนั่นเอง พวกมันทั้งสามจำเรื่องราวอันแสนน่ากลัวได้แม่นยำ แต่เมล็ดถั่วทั้งสามถูกฝักถั่วหุ้มไว้สนิท พูดอะไรไม่ได้เลย
ไม่นานนัก ฝักถั่วสีเขียวก็กลายเป็นสีเหลือง เมล็ดถั่วกลมๆก็กระโดดออกมาจากฝักถั่ว
มีนกตัวหนึ่งบินมาพอดี จิกกินเมล็ดถั่วไปหนึ่งเมล็ด
คนเลี้ยงแกะเดินผ่านมาก็เก็บไปหนึ่งเมล็ด
ฝนตก น้ำไหลมา พัดเอาเมล็ดถั่วลอยไปด้วย
นกน้อยไซ้ขน แล้วก็บินสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ร้องเพลงจิ๊บ ๆ ไปด้วยความเพลิดเพลิน “จิ๊บ ๆ ๆ พระราชามีหูเป็นลา จิ๊บ ๆ ๆ ”
ฝูงนกก็พากันร้องเพลงตามกันไป “จิ๊บ ๆ ๆ พระราชามีหูเป็นลา จิ๊บ ๆ ๆ ”
ส่วนคนเลี้ยงแกะ พอกลับถึงหมู่บ้าน เดิมทีตั้งใจว่าจะต้มเมล็ดถั่วกินเป็นอาหาร แต่ไก่โต้งจอมตะกละแอบมาจิกเอาเมล็ดถั่วนั้นวิ่งหายไปเสียก่อน
ไก่โต้งโก่งคอ ส่ายหงอนไปมา กระโดดขึ้นไปบนเนิน แล้วก็ขันเป็นเสียงเพลง “เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก พระราชามีหูเป็นลา เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก”
ไก่โต้งทั้งหมดก็พากันโก่งคอขันเป็นเสียงเดียวกัน “เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก พระราชามีหูเป็นลา เอ้ก อี เอ้ก เอ้ก”
น้ำฝนพัดเอาเมล็ดถั่วลงไปในคลอง น้ำคลองซัดสาด ก็พัดเอาความลับในเมล็ดถั่วออกมาเหมือนกัน เสียงน้ำคลองไหลรินเป็นเสียงเพลง พัดลงสู่แม่น้ำ พัดลงสู่ทะเล
ต่างพากันร้องเพลงเป็นเสียงเดียวกันว่า “ซู่ ๆ ๆ พระราชามีหูเป็นลา”
ความลับที่น่ากลัวนี้ ก็กระจายไปทั่วทั้งประเทศอย่างรวดเร็วด้วยเสียงเพลง
ประชาชนที่ได้ยินเสียงเพลง ต่างพากันหัวเราะเสียงดัง “ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” เสียงหัวเราะนั้นดังจนน่ากลัว ดังเสียจนพระราชวังของพระราชาสั่นสะเทือนจนพังถล่มลงมา
แล้วพระราชาล่ะ หลบอยู่ในพระราชวังไม่กล้าออกมา ตอนที่พระราชวังถล่ม พระราชาก็ถูกฝังอยู่ในซากปะรักหักพังนั่นเอง
从前，在一个遥远的国家，住着一个长着驴耳朵的国王。国王每天把王冠戴在头上，因此，除了他自己之外，谁也不知道他长着驴耳朵。
一天，国王把理发师召进了王宫，因为国王的头发长得太长了，不得不让理发师来理一理。国王担心理发师会把这个可怕的秘密说出去，理完头发之后，国王就命令士兵用毛巾塞住理发师的嘴巴，把他推到城外的旷野里杀死了。
旷野里长着一棵瘦弱的豌豆苗，理发师被杀的时候，一朵细小的豌豆花儿正在悄悄绽开，一滴鲜红的血溅在花芯儿上。
鲜血知道国王长着驴耳朵，但鲜血不说话，只把这个可怕的秘密藏在豌豆花芯儿里。
不久，一个青青的豆荚在花芯儿里长成了，豆荚里包着三颗豆子，它们是理发师的鲜血变成的，它们都记得那个可怕的秘密。但它们被空荚裹得严严实实，一句话也说不出来。
不久，青青的豆荚变黄了，三颗圆圆的豆子从豆奖里蹦了出来。
一只鸟儿飞过来，吃掉了一颗豆子。
一个牧羊人走过来，捡走了一颗豆子。
一阵雨水落下来，冲走了一颗豆子。
鸟儿理理羽毛，振翅飞上天空。鸟儿在天空中放声歌唱：”啾啾啾……国王长着驴耳朵！”
所有的鸟儿都跟着唱：”啾啾啾——，国王长着驴耳朵！”
牧羊人回到村里，本想把那颗豆子煮着吃，但馋嘴的大公鸡扑过来，啄掉了那颗豆子。
大公鸡伸伸脖子，摇摇鸡冠，跳到高坡上，放开嗓子唱：”喔喔喔……国王长着驴耳朵！”
所有的公鸡都跟着唱：”喔喔喔——，国王长着驴耳朵！”
雨水把豆子冲进了小溪，溪水浸开了豆子，也把藏在豆子里的秘密浸了出来。小溪歌唱着流向小河，小河歌唱着奔向大海：
“哗哗哗……国王长着驴耳朵！”
所有的河水都跟着唱：”哗哗哗——，国王长着驴耳朵！”
这个可怕的秘密就这样歌唱着越过千山万水，传遍了全国。
听到歌声，全国的老百姓都笑了。哈哈哈，哈哈哈，那笑声大得可怕，把国王的宫殿都震塌了。
国王呢？国王躲在宫里不敢出来，宫殿倒塌的时候，把国王压死了。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ