วันนี้พ่อแม่กางปีกเหิรฟ้า บินไปหาอาหารมาให้ลูก ๆ ฮวนฮวนก็ออกมายืนอยู่บนโขดหิน ก้มลงมองดูผืนน้ำที่ระยิบระยับเป็นประกายแวววาว มองดูท้องทุ่งหญ้าสีเขียวขจีราวกับพรมนุ่ม มันอยากบินได้เหลือเกิน อยากบินได้เหมือนกับพ่อแม่ที่เหิรฟ้าโบยบิน แต่ว่า ร่างกายของมันช่างอ่อนแอเหลือเกิน หลายครั้งที่มันพยายามกางปีกออก หมายจะบินลงจากหน้าผา แต่ก็ต้องถอยหลังกลับเข้ามาทุกทีเพราะกลัวจนขาสั่น ครั้งนี้ พี่ๆ ก็ยังยืนอยู่ข้างๆ หัวเราะเยาะมันอีก
“ฮ่า ๆ ขนยังขึ้นไม่ครบเลย ยังจะอยากบินอีก ฝันกลางวันไปรึเปล่า” เสียงพี่ใหญ่เยอะเย้ย
“แม่บอกว่า คนที่จะบินได้คนแรกก็คือพี่ใหญ่ ต่อมาก็เป็นฉัน แต่แก เจ้าฮวนฮวนตัวน้อย แถมยังผอมแห้งแรงน้อย ก็คงได้แต่รอให้พวกเราหาอาหารมาป้อนละมั้ง” เสียงพี่สองพูดพร้อมกับกระพือปีกพั่บๆ ๆ
“น้องเล็กเอ๋ย พี่จะบอกอะไรให้นะ พวกเราเหล่านกกระยางจะต้องบินเรียงลำดับจากพี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม ฉันยังไม่ทันคิดจะออกจากรังเลย แกก็อยากจะบินเสียแล้ว ช่างไม่ดูตัวเองเสียเลย” พี่สามก็เข้ามาสมทบเยอะเย้ยถากถาง พร้อมสั่งสอนฮวนฮวน
ฮวนฮวนมองดูพี่ชายทั้งสามที่ร่างกายสูงใหญ่กำยำ ในใจคิดว่า พวกพี่ฉวยโอกาสที่ร่างกายแข็งแรงกว่า มีพละกำลังเยอะกว่า แย่งอาหารกินจนหมด แต่ฉัน ….ทันใดนั้น มีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินโฉบลงมา กางกรงเล็บแหลมคมตะครุบนกตัวน้อยๆ บินไป นกตัวน้อยเพิ่งจะมีขนอ่อนๆงอกขึ้นมารำไร ฮวนฮวนตกตะลึง “อ้า…นี่แหละคือจุดจบของผู้อ่อนแอ” ในท่ามกลางการเอาตัวรอดของธรรมชาติ คนที่อ่อนแอ ยอมแพ้ สุดท้ายก็ต้องตกเป็นอาหารของผู้อื่น เลือดของฮวนฮวนฉีดพล่านไปทั่วร่างกาย เหลียวไปมองพี่ชายทั้งสามที่อยู่ข้างๆรัง มองลงไปดูพื้นโลกเบื้องล่าง ขาของฮวนฮวนก็ไม่สั่นอีกต่อไป ฮวนฮวนกระพือปีกพั่บๆ ๆ แล้วเหิรขึ้นสู่ท้องฟ้า “โอ้โห….นกกระยางน้องสุดท้อง แต่เป็นตัวแรกที่บินได้” ตัวของมันส่ายไปส่ายมา ปีกก็ยังบินไม่ถนัดถนี่ แต่ก็ร่อนสู่ท้องฟ้าอย่างกล้าหาญ ฮวนฮวนคิดถึงความองอาจของพ่อแม่ นึกถึงปีกของพ่อแม่ที่ไม่เคยอ่อนแอ จิตของฮวนฮวนก็สงบนิ่งลงได้ ค่อยๆปรับท่วงท่าในการบิน บินไป ร่อนไป ฟี้ว..ว..ว
ฮวนฮวนร่อนลงที่ริมคลองเล็กๆแห่งหนึ่ง แม้ว่ายังร่อนลงไม่สวยนัก แต่ฮวนฮวนก็ได้ลิ้มรสปลาสด กุ้งสด ไม่ต้องไปแย่งกินเศษอาหารที่เหลือเดนจากพี่ๆอีกต่อไป ฮวนฮวนรู้สึกถึงพละกำลังในกายที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล เพียงแค่ขยับปีกก็สามารถบินสู่ท้องฟ้ากว้างใหญ่ได้แล้ว บินร่อนไปสู่ถ้ำ จะได้ไปบอกพี่ๆทั้งสามว่า ผู้แข็งแกร่งไม่ใช่สวรรค์เป็นผู้กำหนด แล้วก็ไม่ใช่คนที่ร่างกายใหญ่โตกว่าผู้อื่น แต่เป็นผู้ที่มีความหวัง มีปณิธานแน่วแน่ และก็พร้อมที่จะไขว่คว้าสู่โลกที่งดงาม
ดูนี่สิ นกกระยางตัวน้อย ๆ แต่เข้มแข็ง สามารถบินสู่หน้าผาอันสูงใหญ่ได้
黑鹳纽欢欢站在岩石上，起劲地扇着翅膀，他要练硬翅膀，准备起飞。背后是妈妈孵他养他的岩洞，靠近岩洞口的地方，站着三个哥哥，三只比他大许多的黑鹳。欢欢在兄弟四个里是最小的，可是爸爸妈妈并不因为他小而照顾他，每次喂食，三个身强力壮的哥哥常常把他挤到一边，他只好捡些落在岩石上的食物渣。天长日久，哥哥们长得越来越壮，而他却长得非常瘦小。
这天，爸爸妈妈舒展着翅膀，飞向万里蓝天，为他们觅食去了。黑鹳欢欢站在岩石的边上，俯视着山崖下玉带似的小河、绿毯似的田野。他多么想飞啊，像爸爸妈妈那样飞上蓝天。可是，他身体太弱了，他几次展开翅膀，想冲下山崖，都因为腿在发抖，退了回来。这时哥哥们却在洞边讥笑他。
“哈哈，羽毛还没长全就想飞啊，白日做梦。”老大说。
“妈妈说了，第一个起飞的应该是大哥，然后是我。你，一个瘦小的欢欢，只能等我们喂你食物了。”老二扇扇翅膀说。
“我说老四，我们黑鹏历来是老大，老二，老三，按照出生顺序起飞的。我还没想到出窝，你就想飞了，真是自不量力。”老三也在教训欢欢。
欢欢看看高大的哥哥们，心想，你们靠着身强力壮，能够抢到食物，而我……忽然一只老鹰从头顶飞过，鹰爪下抓着一只小鸡，一只刚刚长满羽毛的小鸡。欢欢心头一惊：啊，这就是弱者的下场。在自然界的竞争中，自甘落后的弱者，只能被别人吃掉！欢欢浑身热血沸腾，他看看守在窝边的哥哥们，看看悬崖下的世界，他的腿不再发抖了。他扇扇翅膀，猛地向崖外冲去一-啊！最弱小的黑鹏，却第一个起飞了。他身体摇晃，翅膀有些慌乱，但他却勇敢地鼓动翅膀向远处飞去。他想到爸爸妈妈的雄姿，想到他们从容不迫的飞翔，心里平静下来，逐渐调整姿势，飞啊，飞……
他落在小溪边，虽然姿势很笨拙，但第一次吃到了鲜鱼活虾，再也不用去抢哥哥们吃剩的食物渣了。他感到浑身增添了无穷的力气，一抖翅膀又飞上蓝天。向生他养他的岩洞飞去。他要告诉哥哥们，强者不是天生排定的，也不一定是身体的高大，而是愿望，是意志，是对美好境界的追求。
瞧，一只弱小的，然而非常矫健的黑鹏正向高高的悬崖上飞去。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ