น่าจะเป็นดอกลำโพงดอกใหญ่ๆ ละมั้ง
ไม่ใช่หรอก คุณย่าดอกลำโพงเป็นหมีสีน้ำตาลต่างหากล่ะ
คุณย่าหมีสีน้ำตาล เป็นหมีผู้เฒ่าที่แก่มาก ๆ ท่านไม่มีลูกชาย ไม่มีลูกสาว อาศัยอยู่คนเดียวในโพรงไม้ริมเนินเขา
คุณย่าหมีสีน้ำตาลเหงามาก ท่านก็เลยคิดที่จะปลูกดอกไม้ไว้รอบๆบ้าน ท่านจะได้ดูแลดอกไม้เหล่านี้ เหมือนกับเป็นลูกของตัวเอง
ดังนั้น คุณย่าหมีสีน้ำตาลก็ข้ามภูเขาไป เพื่อไปขอเมล็ดดอกเซียนหงส์ กับเมล็ดหญ้าปลาทองมาจากคุณฮิบโป พอกลับมาถึงบ้าน คุณย่าหมีสีน้ำตาลก็เอาเมล็ดดอกไม้ที่ได้มาปลูกไว้ที่หลังบ้าน
ใครจะรู้เล่าว่า ดอกไม้ที่ปลูกเริ่มงอกออกมาแล้ว แต่กลายเป็นดอกลำโพงทั้งหมดเลย ดอกลำโพงบานเต็มทุ่งเลย
ที่แท้ก็เป็นเพราะว่า คุณฮิบโปเอาเมล็ดดอกไม้ให้ผิดนี่เอง คิดว่าเมล็ดดอกลำโพงเป็นเมล็ดดอกเซียนหงส์ กับหญ้าปลาทอง
คุณย่าหมีสีน้ำตาลรู้สึกผิดหวังมาก จนกลางคืนเก็บเอาไปนอนฝัน ฝันไปว่าต้นกล้าดอกลำโพงทั้งหมดโตขึ้นแล้ว แถมยังซุกซนปีนป่าย ยืดเครือยาวเฟื้อย เหมือนกับวิ่งแข่งขั้นกันเลยล่ะ เกี่ยวพันกันไปมา จนรกเต็มไปไปหมดทั้งสวน แม้แต่ประตูหน้าต่างก็โดนเถาดอกลำโพงเลื้อยไปคลุมจนหมด คุณย่าหมีสีน้ำตาลก็เลยต้องปีนออกมาทางหน้าต่างหลังคา แล้วก็นั่งอยู่บนหลังคาบ้าน มองๆดูเหมือนกับนั่งอยู่บนภูเขา “ดอกลำโพง” ยังไงยังงั้นเลย นั่งทอดถอนใจไม่รู้จะทำอย่างไรดี
พอคุณย่าหมีสีน้ำตาลตื่นขึ้นจากฝัน ก็รีบถือจอบตั้งใจจะไปขุดต้นกล้าดอกลำโพงออกให้หมด
แต่ดอกลำโพง ดูแล้วช่างน่ารักน่าชังเหลือเกิน เหมือนกับเด็กๆเลย จอบที่ไหนจะขุดได้ลงคอ แม้แต่ต้นเดียวก็ขุดไม่ลง
ต่อมาคุณย่าหมีสีน้ำตาลก็คิดหาวิธีออก
คุณย่าหมีสีน้ำตาลถอนเถาดอกลำโพงขึ้นมาทั้งรากทั้งดิน แล้วก็เอาไปมอบให้กับคุณพี่กระต่าย คุณป้าแกะ คุณลิง คุณตุ่น แล้วก็เอาไปมอบให้กับคุณฮิบโปผู้ซุ่มซ่าม
ดอกลำโพงก็โตขึ้นทุกวันๆ จนขึ้นเต็มรั้วบ้านคุณย่าหมีสีน้ำตาล แล้วยังเลื้อยขึ้นไปบนหน้าต่างบ้านไม้อีกด้วย ออกดอกชูช่อเบ่งบานสวยงามมาก
คุณย่าหมีสีน้ำตาลมองดูบ้านของตัวเองมีดอกลำโพงบานชูช่อเต็มไปหมด ทั้งแดง ทั้งคราม ทั้งม่วง ดอกใหญ่ๆทั้งนั้น บางดอกก็ใหญ่เท่ากับปากถ้วย บางดอกก็ใหญ่เท่ากับแก้วชา บางดอกก็เล็กเท่าจอกเหล้า ก็รู้สึกดีใจยิ้มแฉ่งจนหุบปากไม่ลง ราวกับว่า ดอกไม้เหล่านี้เป็นลูกเป็นหลานของตัวเอง
ทุกๆวัน คุณย่าหมีสีน้ำตาลจะถือกระป๋องเล็กๆ ใบหนึ่ง มือหนึ่งถือพลั่ว เดินไปที่บ้านพี่กระต่าย คุณป้าแกะขาว คุณลิง คุณอาตุ่น และก็คุณฮิบโป เพื่อไปถางหญ้าให้กับดอกลำโพง แล้วก็รดน้ำ ส่วนบรรดาดอกลำโพงพอเห็นคุณย่าหมีสีน้ำตาลมาเยี่ยมก็ดีใจมาก
ดอกลำโพงมีสีแดง สีคราม สีม่วง พากันโยกหัวไปมา บางดอกก็ใหญ่เท่ากับปากถ้วย บางดอกก็ใหญ่เท่ากับแก้วชา บางดอกก็เล็กเท่าจอกเหล้า ดอกไม้แสนสวยพากันโบกไม้โบกมือต้อนรับคุณย่าหมีสีน้ำตาล ส่งเสียงร้องเรียก “สวัสดีครับคุณย่า สวัสดีค่ะคุณย่า” เสียงดังเจี้ยวจ๊าวไปทั่ว
เพื่อนๆ ก็เลยพากันเรียกคุณย่าหมีสีน้ำตาลว่า “คุณย่าดอกลำโพง”
นับตั้งแต่นี้ คุณย่าหมีสีน้ำตาลก็จะไม่เหงาอีกต่อไป เพราะคุณย่ามีลูกๆ หลานๆเยอะแยะมากมาย
谁是牵牛花奶奶？
也许是一朵很大很大的牵牛花吧！
不是的，牵牛花奶奶是一只棕色的熊。
棕熊奶奶是一只很老很老的熊，她没有儿子，没有女儿，独个儿住在山坡上的木头房子里。
棕熊奶奶太寂寞了。她想在屋子周围种上一些鲜花，她可以侍候这些鲜花，把它们当做自己的孩子看。
棕熊奶奶翻过山坡，她向河马先生要了一把凤仙花和金鱼草的种子。回来后，她把它们全部种在屋前屋后了。
谁知这些种子发出芽来，全都是牵牛花。那么一大片牵牛花。
原来是河马先生搞错了，他把牵牛花的种子，当做凤仙花和金鱼草的种子了。
棕熊奶奶愁坏了。她晚上做梦，梦见这些牵牛花苗全长大了，它们调皮地爬起藤来，像赛跑似的，你蹦过来，我跑过去，把整个院子全都爬满了，把小屋都包围了，门和窗也都被密密的牵牛花藤封起来。棕熊奶奶只好从天窗爬了出来，坐在屋顶上，坐在牵牛花的”小山”上，发愁叹气呢！
棕熊奶奶从梦中醒来以后，就拿着把锄头，想锄掉一些牵牛花秧苗。
可是那些牵牛花的秧苗多逗人喜爱啊，像一群小宝宝呢。锄哪棵好呢？一棵也不忍心。
后来，棕熊奶奶想出了一个好办法。
她把一些牵牛花的秧苗连同一些泥土一起掘起来，她把这些小牵牛花秧苗送一些给兔子姐姐，送一些给山羊大婶，送一些给猴先生，给獾大叔。再送一些给粗心的河马先生……
牵牛花渐渐长大了，它们爬满了棕熊奶奶家的篱笆，还爬上了小木屋的窗台，开出了许多美丽的花。
棕熊奶奶瞧着自己院里盛开的红的、蓝的、紫的牵牛花，开着碗口大的、茶杯口大的、小酒杯口大的花朵，乐得闭不拢嘴，好像这些花儿就是她的孙子、孙女。
棕熊奶奶每天还提着小罐，拿着小铲子，去兔子姐姐、山羊大她，猴先生、獾大叔和河马先生的家，为那里的牵牛花锄锄草，浇浇水，那些牵牛花看见棕熊奶奶来可高兴了。
牵牛花开着红的、蓝的、紫的花，摇晃着碗口大的、茶杯口大的，小酒杯口大的花儿，欢迎着棕熊奶奶，仿佛在叫着”奶奶你好，奶奶你好，……”
于是，大伙儿就把棕熊奶奶叫做”牵牛花奶奶”了。
牵牛花奶奶再也不感到寂寞，她有那么多的小孙子、小孙女……
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ