Posted on November 2, 2020 by adminดอกถั่วลันเตา 豌豆花儿 วันหนึ่ง ดอกถั่วลันเตาสีม่วงอ่อน เริ่มผลิบานใบถั่วพูดว่า “เธอช่างงดงามเหลือเกิน”กิ่งถั่วพูดว่า “เธอก็ช่างน่ารักเหลือเกิน”ลมโชยพลิ้ว พัดพาเอาคำพูดของใบถั่ว และกิ่งถั่วไปบอกกับผีเสื้อ ต่างก็โบยบินมาเชยชมดอกถั่วผีเสื้อร้องถามว่า “คุณดอกถั่วจ๋า ความหวังของคุณคืออะไรคะ”ดอกถั่วกระซิบตอบเบา ๆ “ฉันหวังว่าฉันจะได้เป็นคุณแม่ อยากจะมีลูกอ้วนๆ กลมๆสักสี่ฝัก”“แต่ว่าเธอก็จะเปลี่ยนไปมาก จนดูไม่ได้เลยนะ คุณไม่กลัวเหรอ ตอนที่ลูกคุณค่อยๆโตขึ้น คุณก็จะค่อยๆแห้งโรยรา” เสียงกิ่งถั่วร้องบอก“แล้วในที่สุด คุณก็เปลี่ยนเป็นผงธุลีสีดำ ร่วงหล่นลงในโคลนตม คุณไม่กลัวเหรอ” ใบถั่วร้องถาม“ไม่ ฉันไม่กลัวหรอก ฉันอยากจะเป็นคุณแม่” ดอกถั่วช่อเล็กๆ ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ“ตกลงจ๊ะ ความหวังของเธอจะต้องเป็นจริง” ผีเสื้อบินวนรอบๆดอกถั่วสามรอบ เสกคาถาเพี้ยง แล้วก็บินจากไปหลังจากนั้นมาไม่กี่วัน เกสรดอกถั่วก็ออกฝักลูกถั่วเล็กๆออกมาดอกถั่วรีบนำข่าวดีนี้บอกกับกิ่งถั่วและใบถั่ว ทั้งสามดีใจกันใหญ่ ร้องเพลงเบาๆคลอไปกับสายลมโชยเอื่อยอย่างมีความสุขผ่านไปสิบกว่าวัน ฝักถั่วก็โตขึ้นมาก แต่ดอกถั่วกลับซีดและผอมแห้งลงไปมาก“อดทนหน่อยนะ เราจะช่วยเธอเอง” กิ่งถั่วกับใบถั่วปลอบดอกถั่วที่กำลังเหี่ยวเฉาพายุพัดกระหน่ำมาหอบหนึ่ง ฝักถั่วเอาตัวเป็นกำบังลมให้กับดอกถั่วอย่างแข็งแกร่งฝนเทลงมาอย่างหนักหน่วง ใบถั่วก็ยืดใบเป็นร่ม บังฝนให้กับดอกถั่ว“ขอบคุณมากค่ะ” ดอกถั่วแข็งใจฝืนยิ้มอย่างลำบาก “ในฝักถั่วมีลูกๆอยู่ 4 เมล็ดจริงเหรอ”“ใช่แล้ว” กิ่งถั่วกับใบถั่วพยักหน้าพร้อมๆกันหลายวันผ่านไป ตอนนี้ฝักถั่วอวบอ้วนกระโดดโลดเต้นอยู่บนกิ่งถั่ว แล้วดอกถั่วล่ะ แห้งเหี่ยวเฉาเป็นก้อนเล็กๆสีดำเกาะอยู่ที่กิ่งถั่ว“ฉันคงอยู่เลี้ยงดูลูกๆไม่ไหวแล้วล่ะ” ดอกถั่วพูดด้วยเสียงเศร้าสร้อย“พวกเราจะดูแลเขาแทนเธอเอง” กิ่งถั่ว กับใบถั่วบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่นได้ยินดังนั้น ดอกถั่วที่เหี่ยวเฉาก็วางใจ ยิ้มพรายเพียงเบาๆ แล้วปลิดปลิว ลอยลงสู่พื้นดินแสงทองของฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้ว ในที่สุด ฝักถั่วก็โตเต็มที่ในวันที่แสงอาทิตย์สว่างไสว เมล็ดถั่วทั้งสี่ก็กลิ้งออกมาจากฝักถั่วสีทอง“แม่จ๋า แม่จ๋า” เมล็ดถั่วลืมตาขึ้น ก็มองหาแม่ไปทั่วทิศ“แม่จ๋า แม่จ๋า” เมล็ดถั่วพากันร้องเรียกกิ่งถั่วแต่กิ่งถั่วส่ายหัวไปมา“แม่จ๋า แม่จ๋า” เมล็ดถั่วพากันร้องเรียกใบถั่วแต่ใบถั่วก็ส่ายหัวไปมากิ่งถั่วกับใบถั่วแก่มากแล้ว ไม่มีแม้เรี่ยวแรงจะพูด ทันใดนั้น เด็กเก็บฟืนเดินผ่านมา เก็บกิ่งถั่วและใบถั่วไป ทั้งสองจะกลายไปเป็นไฟอุ่นในฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง แล้วก็จะโบยบินขึ้นสู่ฟ้าแสนไกลแล้วดอกถั่วล่ะ ใครกันหนอที่จะบอกเล่าเรื่องราวของแม่ดอกถั่วให้กับลูกถั่วได้รู้ล่ะยังมีลม มีฝน มีแสงอาทิตย์ แล้วก็ฝูงผีเสื้อแสนสวยนั่นไง一天,一朵淡紫色的豌豆花儿绽开了。豆叶说:”她真漂亮。”豆茎说:”她真可爱。”春风把豆茎和豆叶的话告诉了粉蝶,粉蝶飞来了。粉蝶问:”豌豆花儿,你有什么愿望?”豌豆花儿小声答道:”我希望能做一个妈妈,希望有四个圆圆胖胖的儿子。”“你会变得很难看的,你不怕吗?当你的孩子们一点一点长大时,你就会一点点干枯。”豆茎说。“你最后会变成一点黑色的粉末,落入泥土中,你不怕吗?”豆叶问。“不,我不怕,我就想做个妈妈。”小小的豌豆花儿坚决地说。“好吧,你的愿望能实现。”粉蝶绕着豌豆花儿飞舞了三圈,施了点魔法,飞走了。几天后,豌豆花儿的花芯里长出了一颗小小的青豆荚。豌豆花儿把这个消息告诉了豆茎和豆叶。他们三个非常激兴,在微微的和风里唱了一支快乐的歌。十多天过去了,豆荚长大了许多,豌豆花儿却变得苍白瘦弱了。“坚持住,我们会帮你的。”豆茎和豆叶说。一阵大风吹过来,豆荚坚强地挺立着,为豌豆花儿挡风。一阵大雨落下来,豆叶尽力伸展着,为豌豆花儿挡雨。“谢谢,”豌豆花儿艰难地笑笑,”豆荚里真的有四个小宝贝吗?”“是的。”豆茎和豆叶点点头。又是许多日子过去了。现在,一颗胖胖乎乎的大豆具挺立在豆茎上,而豌豆花儿呢,已经枯干成了一个黑色的小点。“我恐怕不能再照顾我的小宝贝了。”豌豆花儿说。“我们会照顾它的。”豆茎和豆叶说。干枯的豌豆花儿放心了。她无声地微笑着,悄悄落入了泥土中。金秋到来了,豆荚终于成熟了。在一个阳光灿烂的日子里,四颗结实圆满的豆子从金质的豆荚里滚了出来。“妈妈,妈妈——”豆子们一睁开眼睛,就四处寻找他们的妈妈。“妈妈,妈妈。”他们对着豆茎喊。豆茎摇摇头。“妈妈,妈妈。”他们对着豆叶喊。豆叶摇摇头。豆茎和豆叶已经太老了,再没有力气说话。一个拾柴的孩子走过来,拣走了豆茎和豆叶。他们将会在冬天的火塘里化作一阵温暖光明的大火,飞向远方。那么,还有谁会把踪豆花儿的故事告诉豆子们呢?有风,有雨,有阳光,还有那只美丽的小粉蝶。ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ