ถนนเส้นนี้คุณปู่ที่ปลูกผักกาดสร้างขึ้น แปลงผักก็เป็นของคุณปู่ และผักาดในแปลง ก็เป็นผักที่คุณปู่ปลูกนั่นเอง
คุณปู่มาหว่านปุ๋ย พรวนดินที่แปลงผักเป็นประจำ ต่อมา คุณปู่ก็ไม่ต้องทำงานพวกนี้อีกแล้ว เพราะผักกาดเริ่มโตเป็นหัวใหญ่ๆ แต่คุณปู่ก็ยังต้องมาดูผักกาดอยู่เป็นประจำ ผักกาดชุ่มฉ่ำอวบอ้วน ลำต้นสีขาวนวล ใบสีเขียวอ่อนๆ น่ารักน่าเอ็นดู คุณปู่มองเห็นผักกาดที่ปลูกมากับมือน่ารักขนาดนี้ก็ยิ้มรื่น อยากจะพูดกับเหล่าผักกาดน้อยเหล่านี้
มีแกะเขายาวตัวหนึ่งเดินผ่านมาที่ถนนริมบึงเส้นนี้ เล็มหญ้าอ่อนอยู่ริมถนน ดูเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก คุณปู่ก็ไม่เคยสงสัยมันเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อเจ้าแกะเขายาวได้กลิ่นผักกาดโชยมาจากแปลงผัก มันยืนนิ่ง มองดูผักกาดในแปลงอย่างไม่ยอมกระพริบตา แล้วก็คิดหาโอกาสเข้าไปในแปลงผักกาดให้ได้
พอตกกลางคืน เจ้าแกะเขายาวก็แอบย่องมา ได้ยินเสียงคุณปู่นอนกรนคร่อก ๆ ก็รีบสาวเดินไปที่แปลงผักอย่างรวดเร็ว พอไปถึงแปลงผัก มันได้กลิ่นผักกาดแสนหอม ก็ดีใจเหลือเกิน ย่องไปไม่กี่ก้าว มันก็เด็ดผักกาดมาหัวหนึ่ง แล้วก็แทะกินแบบไม่พูดพล่ามทำเพลง
ดวงดาวบนฟ้ามองเห็น รีบกระซิบบอกลมที่กำลังหลับตาพริ้ม “พี่ลม รีบไปบอกคุณปู่เร็วเข้า” พี่ลมได้ยินก็รีบพัดไปที่บ้าน แล้วก็เคาะหน้าต่างบอกคุณปู่
คุณปู่ได้ยินดังนั้น ก็รีบสวมเสื้อ วิ่งไปที่แปลงผักทันที
เจ้าแกะเขายาวกินผักกาดอิ่มแล้ว กำลังเลียปากเสียงดังจุ๊บจั๊บๆ
“ลูกผักกาดของข้า หายไปหนึ่งหัว” คุณปู่ร้องด้วยความเสียดาย
ผักกาดพากันพูดว่า “ถามเจ้าแกะเขายาวนั่นดูสิ”
“เจ้าแกะเขายาว ใครกินผักกาดของข้า”
“ผมไม่รู้ฮะ แต่ผมไม่ได้กินนะฮะ” เจ้าแกะเขายาวรีบตอบด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน
“แล้วที่หลังแก ซ่อนอะไรเอาไว้น่ะ”
มันซ่อนหัวผักกาดที่กินเหลือเอาไว้ข้างหลัง ทันใดนั้น เจ้าแกะเขายาวก็รีบทิ้งหัวผักกาดลงน้ำแล้วเหยียบให้จม แล้วก็รีบตอบว่า “อ้อ นกน้ำน่ะฮะ บินลงน้ำไปแล้ว”
“เจ้านกน้ำมาทำอะไรที่แปลงผักของข้าล่ะ”
“ใครจะไปรู้ล่ะ เอ๊ะ บางทีอาจจะมาขโมยกินผักกาดก็เป็นได้”
เจ้าแกะเขายาวพูดจบ ก็เดินจากไป
คืนต่อมา เจ้าแกะเขายาวก็แอบย่องมาขโมยผักกาดอีก
คุณปู่โกรธมาก พูดกับเจ้าแกะเขายาวว่า “เจ้าแกะเขายาวเอ๋ย ข้าขุดหลุมไว้ในแปลงผัก เจ้าช่วยบอกนกน้ำสักหน่อยเถอะนะ ถ้ามันมาขโมยผักกาดอีก ได้เห็นดีกันแน่”
เจ้าแกะเขายาวรู้สึกกลัวขึ้นมา ขโมยผักกาดตกลงไปในหลุม ช่างน่าอับอายเป็นแน่ แต่ว่า เจ้าผักกาดพวกนั้นก็ช่างหอมหวานเกินห้ามใจ ดังนั้น เจ้าแกะคิดในใจว่า ตาแก่นี่จะต้องขู่ให้กลัวแน่ๆ ฮึ่ม แต่หลอกฉันไม่ได้หรอกน่า คิดดังนั้น เจ้าแกะเขายาวก็แอบย่องเข้าไปในแปลงผักเหมือนอย่างเคย
เช้าวันต่อมา เมื่อคุณปู่เดินมาดูที่แปลงผักกาด และก็จะตัดผักกาดใส่ตะกร้า ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ เสียงนั้นดังมาจากหลุม
“ใครมาร้องไห้อยู่แถวนี้นะ หรือว่าอยู่ในหลุมที่ข้าขุดไว้ดักเจ้าหัวขโมยนะ” คุณปู่จำได้ว่าเป็นเสียงร้องของใคร
เจ้าแกะเขายาวอับอายเหลือเกิน ตกลงไปในหลุม ก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าพบหน้าคุณปู่ และเหล่าผักกาดอีกเลย
沿着池边的路，可以走进菜畦里。菜畦里种着白莱。
这条路是种菜的爷爷踏出来的，菜畦是爷爷的菜畦。菜畦里的白菜呢，当然也是爷爷种的。
爷爷常常来给白菜施肥，松土。后来他不用忙这些了，白莱全都包卷起来了，可他每天还要来看他的白莱。白莱水嫩水嫩的，由色的帮子，淡青的包叶，多可爱呀！爷爷看见它们就笑了，他想跟这些白菜孩子说说话儿。
长角羊也走池边的路，低头啃路边的青草叶儿，很安分的样子。爷爷也从没怀疑过它。可当长角羊闻见从莱畦里飘过来的清香时，它站住了，翘首看着那些白菜。这一看，它留恋得不想低头了，决定找机会进菜畦里看看。
夜晚，长角羊来了。它听见爷爷在打呼噜，便径直走进了菜畦。当它的鼻子嗅在白菜上时，它心里有多极意呀！它踱了几步，挑出那棵顶大的白菜，招呼也不打，便啃了起来。
天上的星星看见了，对闭着眼游戏的风儿说：”风儿，快去告诉爷爷！”风儿立刻飞跑起来，飞到院子里。敲响了爷爷的窗户。
爷爷忙穿衣来到菜畦。
那长角羊吃完白菜，正咂嘴呢。
”我的白菜孩子少了一个！”爷爷说。
白菜们都说：”问问长角羊吧！”
”长角羊，是谁吃了我的白菜？”
”我不知道，我可没有。”长角羊慌慌张张地答道。
”你身后是什么呀？”
那正是吃剩的白菜根。长角羊一脚把它踢进池里，回答说：”是只水鸟儿，飞进水池里了。”
”水鸟儿来菜畦于什么呀？”
”谁知道呢？哈，也许是偷白菜呢。”
长角羊说完，自顾走了。
第二天夜晚，长角羊又偷了一棵白菜。
爷爷非常生气，对长角羊说：”长角羊啊，我在菜畦里挖了洞，你转告水鸟儿一声，再来偷白菜就有它好瞧的了。”
长角羊有些害怕，偷白菜掉进洞里那该有多丑哇！可是，那些白菜实在味道太美。于是，它想：一定是爷爷吓唬人呢，哼，我可不怕吓！长角羊又进了菜畦。
第二天早晨，爷爷来看他的白菜，并且要把它们砍下来，装进大箩筐里。他听见了哭泣声，那是从洞里传出来回。
”这是谁在哭呢？还是在我逮小偷的洞里。”爷爷听出了是谁的哭声。
长角羊真羞耻啊，在洞里，它把头压得低低的，怕爷爷和白菜们看见它羞愧的脸。
ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)
แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ