Posted on November 2, 2020 by adminบ้านแสนสวยตามหาบ้านของตัวเอง 房子找房子 มีบ้านอยู่หลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ริมถนนด้วยความภาคภูมิใจยิ่งนัก บ้านหลังนี้งดงามมาก ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาล้วนชมไม่หยุดปากว่า “โอ้โห ช่างเป็นบ้านที่สวยงามจริงๆ” รถยนต์ที่วิ่งขวักไขว่ผ่านไปมาต่างก็ลั่นแตรเสียงดังว่า “ปู๊นๆ สวัสดีครับ คุณบ้านแสนสวย”คุณบ้านแสนสวยมีความสุขมาก เธอชอบทุกอย่างของที่นี่วันนี้ คุณบ้านแสนสวยกำลังคุยอยู่กับรถยนต์คันสีแดงที่จอดอยู่ฝั่งตรงกันข้ามด้วยความสุข ทันใดนั้นมีห่านตัวหนึ่งบินมาเกาะที่หลังคา “ห่าน ห่าน ฉันสร้างรังเสร็จแล้ว สวยมากเลยล่ะ ” คุณห่านพูดด้วยความภาคภูมิใจ“รังคืออะไรเหรอ” คุณบ้านถาม“เธอนี่ช่างไม่รู้อะไรเสียเลย รังก็คือบ้านของฉันยังไงล่ะ บ้านของฉัน”“ถ้าอย่างนั้น แล้วฉันล่ะจะอยู่ที่ไหนเหรอ บ้านของฉันล่ะอยู่ไหนเหรอ” คุณบ้านร้องถามด้วยความสงสัยคุณห่านก็พูดด้วยความเห็นอกเห็นใจว่า “ห่าน ๆๆ บ้านจะพักอยู่ในบ้านไม่ได้หรอกนะ คุณไม่สามารถมีมีบ้านได้หรอก”“ทำไมล่ะ” คุณบ้านแสนสวยผู้น่าสงสารถาม“ก็เพราะว่าคุณเป็นบ้านน่ะสิ คุณเป็นได้เพียงบ้านของคนอื่น ฉันสงสารคุณจริงๆ” คุณห่านกระพือปีกผับๆ ตอบด้วยความเห็นใจ “ห่านๆ ๆ ลาก่อนนะ ฉันจะต้องกลับรังแล้วล่ะ”คุณรถยนต์สีแดงก็บอกว่า “ปรื้นๆ ลาก่อนนะครับ ผมก็ต้องกลับบ้านผมแล้ว”คุณบ้านแสนสวยก็ได้แต่คอตกด้วยความเสียใจ“ฉันอยากจะมีบ้านสักหลัง บ้านฉันไม่ต้องกว้างขวางมากก็ได้ ลา ลัน ลา” เสียงเพลงจากวิทยุดังมาจากบ้านใครสักคนตอนนี้จิตใจของคุณบ้านแสนสวยยิ่งแย่ลงไปกว่าเดิม ดูสิ บ้านช่างมีความสำคัญมากจริงๆ แม้แต่เพลงก็ยังต้องการบ้านก่อนหน้านี้ คุณบ้านแสนสวยไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน “ไม่ได้การล่ะ ฉันจะต้องหาตึกหลังหนึ่งเป็นบ้านให้กับตัวเอง หาบ้านของฉันเองให้ได้” ความคิดนี้ รบกวนจิตใจของคุณบ้านแสนสวยอยู่ทุกเวลานาทีในเวลาดึกคืนหนึ่ง ผู้คนหลับหมดแล้ว คุณบ้านแสนสวยถอนตัวเองขึ้นจากดินคุณบ้านแสนสวยเดินไปตามถนน และพบกับตึกสูงแห่งหนึ่ง “อืม ตึกนี้ก็ไม่เลวนะ ทั้งสูงใหญ่ โอ่อ่า เหมาะที่จะเป็นบ้านให้ฉันเหลือเกิน” คุณบ้านแสนสวยหยุดอยู่ตรงนั้น ตะโกนถามด้วยความหวังว่า “คุณตึกสูงคะ สวัสดีค่ะ ขอให้คุณเป็นบ้านของฉันจะได้ไหมคะ”ตึกสูงพูดว่า “ประตูของผมสร้างเอาไว้ให้คนเข้า เล็กและเตี้ยมาก คุณเข้าไม่ได้หรอกครับ”คุณบ้านแสนสวยก็เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ จนออกนอกเมืองไปตึกในป่ามีไม่มากเท่ากับตึกในเมือง คุณบ้านแสนสวยเดินตามหาอยู่นานจนในที่สุดก็เดินมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง แต่ก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหมดหวัง เพราะหลังคาของบ้านในชนบทเล็กกว่าตัวเองเสียอีกคุณบ้านแสนสวยเดินต่อไปเรื่อย ๆ จนไปถึงภูเขาลูกหนึ่ง อ้อ ที่นี่มีอุโมงค์ เป็นอุโมงค์ที่มีขนาดใหญ่มาก “ฮ่า ๆๆ ในที่สุดฉันก็หาบ้านให้กับตัวเองได้เสียที” คุณบ้านเดินเข้าไปข้างในด้วยความดีใจ แต่ทันใดนั้นเอง กลับมีเสียงอันน่าสะพรึงกลัวดังออกมาจากข้างใน “โฮ่ง…ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้ แกเข้ามาในบ้านนี้โดยไม่ขออนุญาตได้ยังไงกัน ช่างไม่รู้ประสาเลย”“อ้อ…ที่แท้ก็เป็นบ้านของเสือนี่เอง”คุณบ้านแสนสวยรีบหนีออกมาจากถ้ำแทบไม่ทันคุณบ้านแสนสวยตามหาบ้านทั้งคืน เดินจนเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าไปหมดทั้งตัว บ้านที่เหมาะกับตัวเองก็หาไม่เจอเลยสักหลังคุณบ้านแสนสวยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจ “ฮือ ๆ ๆ ถ้าฉันเป็นคนก็ดีสินะ คนมีบ้านอยู่ ถ้าฉันเป็นนกก็ดีสินะ นกมีรังอยู่ ถ้าฉันเป็นผึ้งก็ดีสินะ ผึ้งก็มีรังอยู่ แต่ว่าฉันโชคร้ายจริงๆ บ้านอย่างฉัน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองเลย ฮือ ๆ ๆเป็นบ้านนี่มันช่างน่าสงสารจริงๆ”“คุณบ้านแสนสวย คุณร้องไห้ทำไม” ผู้เฒ่าต้นไม้ถาม“ฉันไม่มีบ้าน ไม่มีบ้านเป็นของตัวเองสักหลังเลยค่ะ ฮือ ๆ ”ผู้เฒ่าต้นไม้หัวเราะร่า แล้วบอกว่า “ใครว่าเธอไม่มีบ้านเป็นของตัวเองล่ะ ดูสิ ท้องฟ้ากว้างใหญ่เป็นหลังคาบ้าน ผืนดินเป็นห้องของเธอ ในบ้านของธอมีข้าวของเครื่องใช้ครบทุกอย่าง บนฟ้ามีพระอาทิตย์ พระจันทร์ ดวงดาว บนผืนดินมีเมือง ภูเขา แม่น้ำ ป่าไม้ มีบ้านที่สมบูรณ์ขนาดนี้ เธอยังไม่มีความสุขอีกหรือไง”คุณบ้านแสนสวยนิ่งไปชั่วครู่ แล้วก็คิดไตร่ตรองดู “ใช่สินะ ฉันมีบ้านเป็นโลกที่กว้างใหญ่ไพศาล” คุณบ้านแสนสวยดีใจมาก “เย้ ๆ ที่แท้ฉันก็มีบ้านเป็นของตัวเองเหมือนกัน บ้านของฉันช่างน่ารักเหลือเกิน”คุณบ้านแสนสวยรีบเดินทางกลับเข้าไปในเมืองเหมือนเดิม จากนั้นเป็นต้นมา คุณบ้านแสนสวยก็อยู่ที่นั่นอย่างมีความสุข有一幢房子骄傲地挺立在街道旁,她是那么美丽,来来往往的人总爱赞叹说:”哦,多么漂亮的房子呀!”东奔西跑的汽车经过这里也爱鸣一声喇叭说:”嘟——可爱的房子,你好啊!”房子很快活,她喜欢这里的一切。这天,她正同门口的一辆红汽车聊天聊得高兴,一只鸽子飞来停在屋顶上。”咕咕,我造了一个漂亮的窝。”鸽子骄傲地说。“窝是什么?”房子间。“傻瓜,窝就是我住的地方,就是我的家。”“那么,我该住什么地方,哪儿是我的家?”房子问。鸽子同情地说:”咕咕,房子是不能住房子的,你不会有家。”“为什么?”可怜的房子瞪大眼睛问。“就因为你是房子呀,你只能给别人做房子,我真为你感到难过。”鸽子外外翅膀说,”咕咕,咕咕,再见,我得回窝里去了。”红汽车也说:”嘀——嘀——再见,我得回我的车房去了。”房子闷闷不乐地垂着头。“我想有个家,一个不需要太宽敞的地方……”一阵歌声,不知从谁家的录音机里飘出。房子的心情糟透了,瞧,家是多么重要啊,连歌声也要找个家呢!在此之前,房子从来都没有想过这个问题。”不行,我一定得为自己找一幢房子,找一个属于自己的家。”房子的这个念头,搅得她一刻也不得安宁。趁着半夜人们都睡着了,她把自己的身体从地上拔起来。房子走上大街,她看见一幢很高的楼房。”唔,这幢楼房不错,又高又大,做我的房子正合适。”房子站住了,她满怀希望地叫道:”高楼,你好,请你当我的房子好吗?”高楼说:”我的门是专门为人修的,这么小,这么矮,你进不来呀!”房子走呀,走出城。野外的房子比城市少多了。房子好不容易找到一个村庄,天哪,她倒抽了一口气,这儿的房子个头还不如自己大呢!她走呀,走呀,走到大山里面。嗬,这儿有一个大山洞,洞口好大好大,”哈哈,这下我找到自己的房子了!”房子高高兴兴往里走,突然,一个可怕的声音吼道:”哇呀呀,出去,出去,怎么能随随便便住到我家里来呢?真不像话!”天哪,原来这是老虎的家!房子赶快退出山洞。房子找了一晚上,走得又累又疲倦,一个适合自己住的地方也寻不到。房子非常伤心:”呜呜呜,我要是人就好了,人有房子住;我要是鸟就好了,鸟有自己的窝;我要是蜜蜂,也有一间小小的蜂房呀。可是,我是倒霉的房子,永远都没有自己的家,呜呜,当房子可怜呀……”“房子呀,你哭什么?”一棵苍老的大树问道。“我没有家,没有一座属于自己住的房子。”大树哈哈笑着说:”谁说你没有家,没有房子呀?瞧,整个天空是你的屋顶,整个大地是你的房间。在你的家里,什么东西都应有尽有,上有太阳月亮星星,下有城市山水森林,拥有这样的家,难道还不能使你快乐吗?”房子怔住了,她瞪大眼睛仔细想:”是的,我有世界上最大最大的房子!”她高兴了,”天哪,原来我的房子比所有的房子都可爱呀”房子急急忙忙返回了城市。从此以后,她又成了一幢快快乐乐的房子。ผู้เขียน Yi Ming(ไม่ปรากฏนามผู้แต่ง)แปลและเรียบเรียง ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.เมชฌ สอดส่องกฤษ